Al een tijdje niet meer kunnen updaten want het was een bijzonder drukke week. Ik combineer tot eind volgende week mijn vrijwilligerswerk bij de gemeente van Ciudad Del Este met lessen Spaans, hetgeen voor een zeer gevuld dagschema zorgt.
Om met de deur in huis te vallen: ik betwijfel ten zeerste of ik langer dan 2 maanden zal werken voor de ´medio-ambiente´. Hoewel de collega´s fijne mensen zijn en het interessant is om mee te maken hoe het er aan toe gaat in een Paraguayaanse overheidsinstelling is het werk me niet uitdagend genoeg. Om u daar een correct beeld van te geven: vanaf 7 uur ´s ochtends ben ik aanwezig op de dienst, hoewel er meestal pas vanaf 8 uur iets gebeurt. De mensen daar lezen hun krant, begroeten elkaar, drinken maté (warme thee, typisch Paraguayaans) en wachten. Er zijn al twee dagen geweest dat ze de hele dag niets deden. En ik dus ook niet, hoewel ik mijn tijd zo goed mogelijk probeerde te vullen met Spaans onder de knie te krijgen en wat te tekenen. Zelfs als we iets doen (voordrachten geven, bijvoorbeeld) gaat dat er bijzonder traag aan toe. Ik denk eerlijk gezegd niet dat u, beste lezer, zich daar veel bij kan voorstellen. Ik wil niet de indruk wekken dat het me hier tegensteekt, integendeel. Dit is de essentie van de ervaring: tegen dingen opbotsen die nieuw zijn en die je niet direct kunt plaatsen. Een ander voorbeeld daarvan is de confrontatie met de armoede van enkele krottenwijken waar ik ben geweest. En het schuilt meestal in kleine dingen: een meisje met wie je een stuk brood hebt gedeeld en elke dag opnieuw naar je toekomt, de driepotige straathonden die op sterven na dood zijn, de alomtegenwoordige bewakingsagenten met hun shotguns,...
Boeiend!
----------
Om de titel van dit stuk een beetje te duiden: over het algemeen gaat alles goed. Ik apprecieer mijn gastfamilie en zij apprecieren mij (hoewel mijn zusje bij momenten nogal jaloers kan zijn). Ik ben blij als de zon schijnt en het warm weer is (33 graden Celsius). Hoewel het enorm moeilijk blijft om vele mensen te verstaan gaat mijn Spaans er duidelijk op vooruit, en is het beter dan dat van mijn mede-AFSers, waarvan sommigen al vier (!) jaar Spaans op school gevolgd hebben. (De Amerikaanse meisjes.)
----------
Ik ben een beetje mijn draad aan het verliezen, dus ik ga hier stoppen. Tim De Coster, u bent een genie. Het is inderdaad zo dat er vlak naast mij een begeleider liep, en dat het paard (misschien eerder een pony te noemen) extreem tam was. Nu ja, ik had de foto niet genomen, maar Allison. ;)
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
6 opmerkingen:
steek het maar op de Amerikaanse onhandigheid... toch maar weer netjes ingepakt...
keep on tracking...
K
hola cariño! je moet maar zo denken: "beter mij bezig moeten houden met spaans en tekenen dan zoveel werk te hebben dat ik niet weet waar eerst te beginnen!" Maar 't is waar, wachten en niets doen is ook héél vervelend...Wij weten van mijn vriendin's zoon dat hij tijdens zijn maand vakantiewerk op het ministerie in Brussel ook de muren opkroop van verveling, en hij mocht geen krant lezen of op de computer internetten! Help je gastmoeder en de AFS-begeleider alvast te zoeken naar een betere job, dat komt wel in orde! En zet eens wat mooie tekeningen op je blog aub! besos de mama y papa
Ja Florke, dat klinkt nog steeds mooi allemaal. Probeer je memoires te schrijven tijdens het niets doen, voor je het weet kom je met een turf van 600 blz terug naar België. Bonne suite!
Doorzetten, Florian! Denk aan de leuze van de stortzuipers: 'doe wel en zie niet om.'
Is er dan geen mogelijkheid om wat fitness te doen tussen 7 en 8u? Een paar sit-ups onder een bureau of je aan iets optrekken? Als ze je dan toch vergelijken met JCVD zullen ze wel begrijpen dat die body moet onderhouden worden ;-)
Houd ons op de hoogte!
Jirka
Dank je wel Florke. Jij bent de eerste en enige die mijn ware geniale aard kent. Dat doet deugd als je normaal gezien wordt afgeschilderd door je vrienden als mongool, stuk onbenul, stuk stront,... En dat zijn dan nog de dagen dat ze goed gezind zijn.
Een reactie posten