Ranas y sapos

Afgelopen dagen werd de zestiende verjaardag van mijn gastzusje gevierd. Dat gebeurde met onder andere stevige ruikers bloemen, een serenade om 12 uur 's nachts en een feest. Aandacht is voor Tamii vanzelfsprekend, dus ze voelde zich als een vis in het water in al die omstandigheden. Ik moet toegeven: het is geen geringe uitdaging voor me om het goed te vinden met dat speciale meisje. Haar humeur is zo wisselvallig en onderhevig aan minuscule feitjes dat ik haar moeilijk kan bevatten.
Maar zoals steeds blijft ze schattig, en ik twijfel er niet aan dat in haar de fundamenten van een goed mens zitten.

Hier is ze toen ze dinsdagnacht getrakteerd werd op een serenade van een bandje en de overhandiging van haar boeketten.



Een dag later was er een feest met een stuk of 30 genodigden. Foto van de ventjes die optraden:


----------


Vandaag het aangedurfd om twee vrouwtjes uit te vragen, met beperkt succes! (Iemand uitvragen gaat me veel moeilijker af dan lege complimentjes geven.) Het druist tegen mijn natuur in om de initiatiefnemende partij te zijn. In Paraguay zijn het de mannen die de vrouwen uitvragen, trakteren en behagen, nooit andersom. Er is een klassieker rolpatroon dan in België. Eveneens is het goed merkbaar dat -algemeen gesproken- de meisjes hier minder autonomie hebben dan hun Belgische geslachtsgenoten. Vaak hangen 20-jarigen nog stevig aan de moederrok, worden ze heel selectief vervoerd en beschikken ze over een beperkte vrijheid. Dat moet je deels zien in de context van de onveiligheid van dit land, maar er zijn ook andere factoren in het spel. (Zie vorige blogposts.)

----------

Voor de rest zit ik nog steeds rustig Engelse les te geven in de bibliotheek. 'Tranquilo', zoals men dat in het Spaans zegt. 'Rustig aan', 'niets speciaals'.
Verleden week voor de eerste keer positief verbaasd geweest over een leerlinge: haar uitspraak was vrij goed!
'Ik ben trots op je!' zei ik. En ik meende het nog ook!