La conversación

(Oorspronkelijk in het Spaans. C is een 28-jarige man.)


L- Hey, je hebt blauwe ogen. Zijn je voorouders inwijkelingen?
C- Ja, mijn grootouders komen van Duitsland.
L- Ach zo.
C- Zie je liever blonde en blanke meisjes dan donkerkleurige?
L- Voor mij maakt dat niet zo veel uit, om eerlijk te zijn.
C- Voor mij wel. Zo van die negerinnen moet ik niet hebben. Wat dat betreft ben ik een halve Nazi.
L- ???
C- Ik zie dat je daar van schrikt. Laat me het anders verwoorden: ik vind vrouwen met een te donkere huid gewoon niet aantrekkelijk. Ik kan me niet inbeelden om met zo iemand samen te zijn.
L- Het is gewoon wat raar dat je jezelf beschrijft als een halve Nazi. Waar ik vandaan kom wordt dat woord en alles dat er mee gepaard gaat met grootste omzichtigheid behandeld. Het Nazisme heeft een heel donkere periode in de Europese geschiedenis teweeg gebracht.
C- Ja, daar is misschien iets van aan. Maar laat ons toch niet vergeten dat ware het niet voor de Nazi-dokters vele geneesmiddelen en therapieën die vandaag zoveel levens redden nooit gevonden zouden zijn!
L- Euhm, daar kan ik niet mee akkoord gaan. De proeven die werden uitgevoerd op gevangenen waren voornamelijk gericht op het vinden van betere vernietigingsmethodes en het biologisch uitdiepen van raciale verschillen.
C- ...
L- ...


----------

Met als doel om wat meer in contact te komen met mensen van mijn gevorderde leeftijd ga ik (proberen om) wat lessen mee (te) pikken in de plaatselijke universiteiten. Toen ik aan mijn gastmoeder vroeg wat zij zou suggereren als manier om meer contacten op te bouwen met leeftijdsgenoten zei ze me droogjes: "Ga naar het centrum, drink een sapje in een bar en begin met vrouwen te praten." Daar wist ik eventjes niet wat op te zeggen. Zeker omdat het allemaal in het Spaans moet gebeuren valt zo'n onderneming niet te onderschatten.
Ik zal al beginnen met op een slinkse wijze aula's binnen te glippen, en daar wat mensen aan te spreken.
Yay!

Ranas y sapos

Afgelopen dagen werd de zestiende verjaardag van mijn gastzusje gevierd. Dat gebeurde met onder andere stevige ruikers bloemen, een serenade om 12 uur 's nachts en een feest. Aandacht is voor Tamii vanzelfsprekend, dus ze voelde zich als een vis in het water in al die omstandigheden. Ik moet toegeven: het is geen geringe uitdaging voor me om het goed te vinden met dat speciale meisje. Haar humeur is zo wisselvallig en onderhevig aan minuscule feitjes dat ik haar moeilijk kan bevatten.
Maar zoals steeds blijft ze schattig, en ik twijfel er niet aan dat in haar de fundamenten van een goed mens zitten.

Hier is ze toen ze dinsdagnacht getrakteerd werd op een serenade van een bandje en de overhandiging van haar boeketten.



Een dag later was er een feest met een stuk of 30 genodigden. Foto van de ventjes die optraden:


----------


Vandaag het aangedurfd om twee vrouwtjes uit te vragen, met beperkt succes! (Iemand uitvragen gaat me veel moeilijker af dan lege complimentjes geven.) Het druist tegen mijn natuur in om de initiatiefnemende partij te zijn. In Paraguay zijn het de mannen die de vrouwen uitvragen, trakteren en behagen, nooit andersom. Er is een klassieker rolpatroon dan in België. Eveneens is het goed merkbaar dat -algemeen gesproken- de meisjes hier minder autonomie hebben dan hun Belgische geslachtsgenoten. Vaak hangen 20-jarigen nog stevig aan de moederrok, worden ze heel selectief vervoerd en beschikken ze over een beperkte vrijheid. Dat moet je deels zien in de context van de onveiligheid van dit land, maar er zijn ook andere factoren in het spel. (Zie vorige blogposts.)

----------

Voor de rest zit ik nog steeds rustig Engelse les te geven in de bibliotheek. 'Tranquilo', zoals men dat in het Spaans zegt. 'Rustig aan', 'niets speciaals'.
Verleden week voor de eerste keer positief verbaasd geweest over een leerlinge: haar uitspraak was vrij goed!
'Ik ben trots op je!' zei ik. En ik meende het nog ook!

La despedida de Linny Kaufman

Gisterenavond vond er een afscheidsfeestje voor Linny plaats. Morgen keert ze terug naar de US of A, na 5 maanden Paraguay. Het is onwaarschijnlijk dat ik haar ooit zal terugzien, en dat besef doet altijd wat raar aan. Toch voor een gevoelige jongen als ik.

Linny is het meisje aan de linkerkant. (Voorts nog Viviane uit Zwitserland en Allison uit de US)

Alberdi, Ñeembucú, Paraguay

De weg van Asunción naar Alberdi, waar mijn gastmoeder is grootgebracht en het merendeel van haar familie woont, is niet zo denderend. Zelfs in de 4x4 van tío Antonio was de rit van drie uur over de hobbelige aardewegen geen pretje. Het had erger gekund: oorspronkelijk was gepland dat ik dat traject in een aftandse bus zou doen.

Het Paraguayaanse landschap.


Een straat van het dorp. Bijna alle straten zijn zanderige toestanden met veel oneffenheden. Dit beeld is eigenlijk te flatterend: als je in Alberdi rondloopt besef je dat je in een derdewereldland bent.


Tamii, ik en Graciela.


Schapenvlees op de parrilla. (En in het midden een kippenbout.) Al het vlees dat ik heb gegeten -en dat was veel- was versgeslacht en (daarom) zeer lekker. Ik heb zelfs veel vis naar binnen gewerkt, want vlakbij is er een grote rivier. De krokodil ('cocodrilo' in het Spaans) was succulent!





De mensen bij wie ik verbleef wonen in het dorp, maar zijn de eigenaars van twee immense boerderijen (duizenden hectaren in totaal). Dit is er een van:


Twee paardjes op de boerderij. Eigenlijk is het meer een veefokkerij dan wat anders.


De fratserige Tío Waldino die een vrucht met een bijzondere smaak aan het plukken was. Zijn overgewicht was meer dan eens het onderwerp van een onschuldig mopje.


Tía Martha, een zus van Graciela.


Aan de andere kant van de rivier begint Argentinië. Het duurt een kwartiertje om van Alberdi naar de Argentijnse stad Formosa te varen in een oud veerbootje. Er zijn geen bruggen.



Formosa is een middelgrote stad van 300000 inwoners. Het centrum liet me vrij koud. Architecturaal viel er niet zo veel te beleven.


Neef Rodrigo, met wie ik het meeste optrok, ik, Graciela, neef Alvaro, Tamii en tante Martha.


De ganse familie op oudejaarsavond.
Bovenaan: Tony, Mariela, Marina, Rodrigo, Martha, Waldino, Omar, Omarcito, Antonio, ik en Alvaro.
Onderaan: Graciela, de kleini Sofia, Anna Belén, Gladys, Tamii en Edson.

Navidad

Familie, eten, cadeautjes, kerstboom en wat religieus gewauwel. Ziedaar het recept voor een Kertmis in Paraguay. Het verschil met Kerstmis in België is niet zo groot. Het enige dat écht opvallend anders was was het onophoudelijke geknetter en geknal van bommetjes en vuurwerk de ganse dag. Net zoals het hondje, Lasy, zag ik af van dat constante lawaai. Niettemin was het een vrij leuke avond. De familie van tía Gloria en neef Guille zijn fijne mensen. De hartelijkheid en gastvrijheid van de Paraguayen is alleraardigst!


Guille.


Bij het doorgeven van kleine Jezusjes mag je een wens doen. (Ik weet niet meer wat ik gewenst heb.)