'El matrimonio es la principal causa de divorcio.'

Zoals Groucho Marx ooit liet optekenen.

Ik zal nog een paar dagen langer in CDE blijven, want de gezondheidstoestand van mijn gastzusje, die samen met haar moeder in Asunción zit, is te wankel om te reizen. Het arme kind had een meningitis opgelopen. Niet dat ze er erg aan toe is, ze is reeds aan de beterhand. Meer uit voorzorg dan wat anders moet ze nog enkele dagen in de hoofdstad blijven. De situatie is dus dat ik nu alleen in het huis ben, terwijl de rest van mijn familie en de huishoudster, Oli, in Asunción zitten. Enkel het hondje Lasy houdt me gezelschap. Ik heb er alleszins geen probleem mee om enkele dagen alleen te zijn!


----------

Hieronder enkele van mijn 'alumnos', ofte 'leerlingen'. Met enige regelmaat organiseer ik een toets, kwestie van hen trachten te motiveren om te leren. Dat haalt weinig uit, zo heb ik vandaag weer mogen merken. Ik heb weinig klachten over het lesgeven, maar hun inspanningsniveau zou wel wat hoger mogen zijn. Ik heb al gedreigd met het niet geven van een certificado (zie enkele posts geleden) als ik zie dat iemand er te hard zijn broek aan veegt. Elke les opnieuw zaag ik enkele minuten vol om hen duidelijk te maken dat een taal leren meer inhoudt dan aanwezig te zijn in de les.

Over talen leren gesproken, ik ben vaak ontevreden over mijn toepassingsvermogen van het Spaans. Dat lijkt er soms dagelijks op achteruit te gaan. Ik weet niet goed waarom. Misschien is het gewoon dommigheid van mijn kant: ik maak toch o zo vaak opnieuw en opnieuw dezelfde fouten, vaak gerelateerd met het geslacht van de woorden.

Weer over het lesgeven: deze foto´s zijn genomen in de bibliotheek. Normaal gezien geef ik les in een gebouw ernaast, maar wegens een diefstallenplaag gaat dat (tijdelijk) niet meer.


Het ultieme bewijs dat ik niet niets doe in Paraguay.


Groep 'B'. Leuke knulletejs!


Twee Paraguayaanse meisjes, Maria en Andrea.

Receso

Per ongeluk heb ik de foto´s gewist die ik deze vrijdag genomen had in de bibliotheek. Misschien dat ik er morgen nieuwe kan nemen, met als doel om onomstotelijk te bewijzen dat ik wel degelijk iets (nuttig) doe in Paraguay!

Vooralsnog is het onduidelijk of ik in de mogelijkheid zal verkeren om mijn blog te updaten als ik in Alverdi zit. Mocht ik niet meer kunnen ´inloggen´ voor het einde van 2008 wens ik iedereen nu al een fijne jaarsovergang toe.

Mensajes cortos

Het lesgeven staat me aan. Een leerling zei me dat mijn lessen ´bijzonder intenstief´ zijn, terwijl er een inspanningszweetdruppel over zijn voorhoofd droop. Dat beschouwde ik als een compliment

----------

Een volstrekt verroeste auto zien rondrijden. Het oversteeg mijn verbeelding dat dat wrak nog rijden kon. (Aan een slakkengang, maar dan nog.)

----------

Zusje is al vertrokken naar Alverdi, dorp in het binnenland van Paraguay waar mijn gastmoeder is opgegroeid. Binnen een week zullen Graciela en ik haar vervoegen, om er met hun familie de feesten te vieren. Lange en hobbelige reis. Ben benieuwd. Terug 2 januari.

----------

Leerlinge schreef op het bord tussen twee lessen door (in het Engels) ´de leerkracht Engels is mooi´, met daaronder haar naam en telefoonnummer.

----------

Afgelopen weekend overvielen vijf als kerstman verklede criminelen een discotheek in Asunción. De buit was 29 miljoen Guaranies.

----------

Het is prachtig zomerweer in Paraguay. Momenteel 35 graden Celsius. Een beetje wolkjes. In Alverdi zal het nog veel warmer zijn.

----------

Overmorgen foto´s van een lesgevende Laurens.

Las cataratas

Gisteren was ik met mijn familie naar de watervallen van Iguaçu geweest. Zeer leuke uitstap, en een verplicht nummertje als je in deze streek bent.

Dankbaar onderwerp om te fotograferen.


*klots klots*


Ik met mijn zusje Tamii.


Een gigantische en prachtige spin. Gewoon om u een idee te geven van de fauna.


Mijn neef Guille en Tamii. (Ze staat erop dat haar naam telkens zo wordt geschreven.)


Tía(tante) Gloria.


Ik en Graciela.

Siempre hay una primera vez

Na mijn gsm aan de overvallers gegeven te hebben dacht ik "is het zo al niet genoeg, jongens?", en greep ik de pols van de kerel met het pistool vast om hem te doen inzien dat ik mijn portefeuille niet wou afstaan. Héél hard dacht ik daar niet bij na, dat kan ook niet, in die enkele momenten dat zoiets gebeurt. Zoals toen ik voor de eerste keer werd bestolen -hoewel toen minder spectaculair- kan ik bewondering opbrengen voor de professionaliteit van de overval. Gedurfd ook, want in volle dag en in een vrij drukke straat. Niet eens zo ver (250m) van mijn huis.
Het is een gekend fenomeen: 2 dieven op een motorfiets. Ik was dus vrij argeloos aan het wandelen over een straat die ik al honderden keren heb bewandeld, toen een kerel van een motorfiets sprong, maar me toesnelde en iets schreeuwde in de zin van "¡Dame tu celular!" ("Geef me je gsm!"). Nadat ik die wat aarzelend had gegeven vroeg hij me -op vrij onbeleefde wijze, moet ik eraan toevoegen- mijn portefeuille. Zonder een welomlijnd idee te hebben van wat ik daarna zou kunnen doen begeleidde ik de hand van de kerel met het geweer weg van mijn borst, gebarend van "neen, de gsm is al genoeg." Zij moeten ook zoiets gedacht hebben, want na wat getreuzel sprong de dief weer op de motor, en verdwenen ze in de door de zon blankstaande straten van Paraguay.


----------

Tot dusver heb ik nog maar één cultuurschokje opgelopen: de aanleiding was de houding van de familie van mijn ex-vriendinnetje Alejandra naar mij toe. Die houding valt eufemistisch te omschrijven als 'afwijzend'. Alejandra miste de financiële zelfstandigheid en emotionele souplesse om in te gaan tegen de externe krachten die een relatie niet genegen waren. Om volstrekt onbegrijpelijke redenen overigens, ik was zo voornaam als menselijk mogelijk, en maakte geen punt van de verschillen in levensvisie die er waren tussen Alejandra (haar familie) en mij. Vandaar de 'cultuurschock'. Voor mij is het niets nieuws, maar het blijft een jammerlijke vaststelling: dat mooie dingen als liefde, een open geest en levensgenot gefnuikt kunnen worden door een starre en religieus geïnspireerde levenshouding.
Van mijn kant had ik niet meer kunnen doen om de relatie levensvatbaar te houden. Het was in elk geval de moeite waard om het eens geprobeerd te hebben - hoe kort het ook moge geweest zijn. "He probado."

----------


Maar er is ook toffer nieuws! Ik ben begonnen met mijn eigen lesjes Engels en Tekenen te onderwijzen. Dat valt opperbest mee. Daar ik ben begonnen van nul -zonder enige veronderstelling van voorkennis- is het lesgeven niet zo moeilijk.
Op deze eigenste moment is Tami samen met een klasgenote Engelse grammatica aan het afhaspelen voor mijn neus omdat ze een examen hebben binnen enkele uren. Regelmatig vraagt ze me iets, en ik moet bekennen dat de complexere grammatica uitleggen niet eenvoudig is.

In het weekend enkele foto's! Misschien! ;)



Daaaag!

Rascacielos

Volgende week maandag zal ik eindelijk kunnen beginnen met écht zelf les te geven in de bibliotheek van CDE. Wegens het volstrekt normale organisatorische geklungel van mijn medewerkers in de bib zijn mijn klasjes nog niet helemaal gevuld geraakt, en zal dat voor wat verwarring zorgen maandag. Foto's over deze activiteiten zullen spoedig op het wereldwijde web gegooid worden.
Toen ik interviews afnam met de studenten-in-spé viel er me iets heel hard op: ik had een mooi en duidelijk uurrooster op tafel liggen, en verwees ernaar om aan hen uit te leggen wanneer de lessen zouden beginnen en wanneer ze zouden eindigen. Velen onder hen hadden moeite met het rooster te begrijpen. Ik moest het vaak met hand en tand uitleggen.
Waar het exact misloopt in de Paraguayaanse scholen weet ik niet, maar dat het voor verbetering vatbaar is is duidelijk. Men is hier dol op het uitdelen van diploma's allerhande. Bij quasi elke kleine of grote verwezenlijking van iemand wordt er een 'certificado' gegeven - geldt ook voor peuters. Tevens strooit men hier lustig met titels rond. Zoals bijvoorbeeld 'licenciado, doctor, abogado, ingeniero,...' Als men iemand aanspreekt (of zichzelf voorstelt) is dat vaak met die titel, iets dat -voor een Belg- bijna verwaand overkomt. Vaak zijn die diploma's ook niet zo hard te bekomen, en is het meer een kwestie van gedurende enkele jaren geld te pompen in een van de vele kleine universiteiten die er zijn om te slagen.


----------


Het is reeds al een paar dagen zomer! Momenteel is het 25 graden Celsius met 50%vochtigheidsgraad. Dit schrijf ik om tien uur in de morgen. De temperatuur zal met gemak boven de 32 graden stijgen. Vooral januari zal puffen worden. Mensen met een zweetfobie kunnen Paraguay beter vermijden.

Las confusiones de Tami

Mijn zusje is een wispelturig meisje. Voor zover ik dat nog niet wist is het mij duidelijk geworden toen ik haar vergezelde naar een soort van theatervoorstelling op haar school. Om de 5 minuten verandert ze van gedacht, en haar gemoed is ook onderhevig aan bruuske schommelingen. Misschien is het wel normaal voor een meisje van 15, maar ik sta er vaak van te kijken. Schattig, dat is ze wel.


Haar school.


----------

Op uitnodiging van een vriendin was ik het weeshuis gaan bezoeken waar ze werkt. Dat was interessant. De aanhankelijkheid van de kinderen werd me na een paar uren wat te veel. Ik ben niet uit het juiste hout gesneden om in een weeshuis te werken. Dat wil niet zeggen dat het me niets deed, om met die ukjes op te trekken.


Mijn hart werd een beetje week door te zien hoe deze arme kinderen -zo goed als ze dat kunnen- door de dag heen komen. Zelfs in de paar uren die ik daar was voelde ik de felle nood van deze mensjes aan liefde en aandacht, aan de kans op een normaal bestaan. Dat sommigen van hen daar nooit een kans toe zullen hebben, is uiterst jammer.


----------

Vroeg of laat moet het er van komen: naar familiefeestjes gaan van je lief. Er zijn leukere dingen, maar het hoort er nu eenmaal bij. Gelukkig is de doorsnee Paraguayaan sociaal en joviaal, en viel het feest nogal mee - ondanks het doorrookte vlees en de onverstaanbare moppen van de zatte nonkel.

Vlnr: Alejandra haar moeder, zus, tante, neef en oom.

(Er waren een stuk of 40 mensen.)


En Alejandra zelf.




Haar lievelingskat, Teo. Katten zie je niet zo veel in Paraguay, honden dan weer wel. Ik kan er geen sociologische verklaring voor verzinnen.


----------

En om te besluiten nog een fotootje van de huishoudster Oli.

Paseos a Foz do Iguaçu

Afgelopen dagen ben ik op eigen houtje enkele keren naar de Braziliaanse zusterstad van Ciudad Del Este geweest, genaamd Foz do Iguaçu. Bedoeling was om daar Engelse cursussen te kopen, iets wat (natuurlijk) niet kan in CDE. In 'mijn' stad is het zo dat er veel van hetzelfde is, maar weinig uiteenlopende soorten producten. Dat geldt niet voor Foz, waar ze wél vanalles hebben. Het verschil tussen deze twee steden, hoewel op nauwelijks enkele kilometers van elkaar gesitueerd, is immens. Van het ogenblik dat je de Puente de Amistad oversteekt kom je in een beetje een andere wereld. Een wereld die wat meer lijkt op Europa of Amerika. Wat ik in elk geval nu al doorheb is dat er tussen bijvoorbeeld Brazilië/Argentinië en Paraguay een grote kloof gaapt qua ontwikkeling.

Foz.


Hieronder de grootste winkelstraat van Foz, de Avenida do Brazil.


Het moet gezegd: ik raak meer en meer gecharmeerd door het Portugees (wat ze in Brazilië spreken). Portugees lezen is niet heel moeilijk als je Spaans kent. Spreken is een ander paar mouwen, maar louter vanuit een 'passief' standpunt vind ik het een fijn taaltje.


Mijn dagen zijn nogal a-ritmisch, wegens geen vast dagschema en veel verschillende activiteiten. Maar dat vind ik wel fijn. Druk is het niet, en ik heb ruimschoots de tijd om deze blogpost te schrijven.

Afgelopen weekend naar het verjaardagsfeestje van Raúl geweest, lief van Karla. Dat was fijn.


Karla, ik en Teresa. Eerstgenoemde woonde tot voor kort dicht bij me in de buurt, maar zoals gebruikelijk is met haar organisatie (Rotary Club) verandert ze in het jaar enkele keren van gezin. Nu woont ze in de rijkste buurt van CDE, in een gezin met hun eigen paardenranch en zo.


Mijn sociale leven hier zou ik zonder meer beschrijven als bevredigend, hoewel ik niet zo vaak uitga (naar discotheken). Er op uit trekken, vooral 's avonds, heeft sowieso nogal wat voeten in de aarde. Daarbovenop is uitgaan -zelfs in Paraguay- niet goedkoop. Ik begrijp niet goed hoe de Paraguayaanse jongeren het doen om hun uitgaansleven te financieren.

----------

Momenteel ben ik aan het afzien om foto's te uploaden. De verrekte internetverbindingen zijn zo instabiel en traag dat het een heel karwei is. Ik denk dat ik het nu ga laten voor wat het is. Da-aag.

Alejandra

Mijn vriendin sinds enkele weken.


Ik heb al eens een stukje van mijn blog aan haar gewijd, waarin ik het had over haar innige relatie met god. Wie me een beetje kent weet dat ik géén band met god heb. Het moge duidelijk zijn dat we niet direct op dezelfde lijn zitten wat dat betreft. Meer nog, op veel vlakken is ze mijn tegenpool. Soms lijkt het me alsof het enige dat we gemeen hebben onze hartstochten zijn.

Tot dusver heb ik er steeds van genoten om bij haar te zijn, en dat lijkt me het belangrijkste.


----------

Binnenkort zal ik nog een lading fotootjes posten, om u ook visueel op de hoogte te houden van de gebeurtenissen hier in het Zuiderse Paraguay.

----------


Familiaal gezien zit alles vrij goed. Het is enkel wat jammer dat mijn gastmoeder het zo druk heeft op haar werk, want dat laat zich goed voelen. In het aantal 'paseos' (uitstapjes) dat we maken, bijvoorbeeld. Na de politieke machtswissels die hier hebben plaatsgevonden in augustus werd ook de leiding van haar binationale (Paraguay/Brazilië) overheidsbedrijf grondig dooreen geschud, en werd ze gepromoveerd. Tuk was ze daar niet op, maar -zo zei ze me- weigeren kon ze niet. Ze hoopt vurig dat ze eind dit jaar zich wat kan laten terugzakken in de hiërarchie van het bedrijf.
En -hoera!- mijn zusje Tamara is vriendelijker en toffer dan ooit. De oorzaak is eenvoudig: ze leeft op een wolk sinds ze samen is met een jongen uit haar klas. Een rare gewaarwording was het om een soort van beschermende 'grote broer'-gevoel bij mezelf te voelen opkomen!
Mijn band met Oli, de huishoudster, is ook fijn. Het is een lief vrouwtje dat niet 'enkel' de huishoudster is. Zo kan ik er steeds op rekenen dat ze me 'churro' (knappe persoon) noemt als ik uitga.
Met de hond L-A-S-Y genaamd (niet Lassie, zoals ik verkeerdelijk dacht) gaat ook alles opperbest. Ze dankt u voor uw interesse.

Quiero hacer contigo lo que la primavera hace con los cerezos

De titel is een stukje uit een gedicht van Pablo Neruda, een Chileense poëet.

----------

Afgelopen weken ettelijke keren geïnterviewd geweest, voornamelijk door radiostations, maar ook door een regionale televisiezender. Waarschijnlijk wordt dat gesprek volgende week* uitgezonden. "Waarom houden die Paraguayen zich bezig met jou te interviewen?" vraagt u zich misschien af. Terecht! Mijn Europese uiterlijk en mijn activiteiten in de bibliotheek zijn de meest logische verklaringen.
Veel doet het me niet, die aandacht.


*De televisiecrew zei me dat het al op 7/11 zou zijn, maar zoals ik dat inmiddels gewend ben zit er nogal wat speling op uren en data.

----------


Het lukt me zeer goed om een bovengemiddelde appreciatie op te brengen voor de zonneschijn en de andere pracht die Paraguay te bieden heeft. De zon staat elke dag een beetje hoger, en spoedig zal het zomer worden. Maar nu is het nog lente, is de temperatuur nog doenbaar, is het leuk om de natuur te zien veranderen. Ik vertaal het Nederlandse woord 'zonnebaden' letterlijk naar het Spaans om te beschrijven wat ik aan het doen ben als ik in de zon ga liggen. 'Bañar en el sol', dus. (Juist gezegd is het 'Tomar sol'.)

Spaans spreken gaat soms vlot, soms sukkelend. Wat me een beetje tegensteekt is dat ik het Spaans nog niet goed genoeg kan hanteren om woordspelingen te maken, complexe en abstracte dingen uit te drukken en me -algemeen gezegd- te amuseren door de taal te spreken. Dit in tegenstelling tot Nederlands of Engels.

----------

Om deze korte blogpost te besluiten, nog een 'pedacito' ('stukje', als van een taart) Neruda:

Déjame que te hable también con tu silencio
claro como una lámpara, simple como un anillo.
Eres como la noche, callada y constelada.
Tu silencio es de estrella, tan lejano y sencillo


Die Pablo toch! Waar haalde hij het?

Un beso con ojos muy abiertos

Kijk eens aan, een pak nieuwe beeldjes!


Karla. "Ik sta hier zo vet op", zei ze me na het zien van deze foto.


In de Taekwondo-gym. De man in het rode shirt en de camouflagebroek is Julio, de 'instructor'. Fijne kerel, hoewel 100% macho.


Eduardo. Een tof knulletje dat ook Taekwondo doet en de gastbroer is van een andere AFSer (Linny).



De typische Paraguayaanse kasseibaan, 'empedrado' genaamd. De oneffenheid van de weg vergt een grote concentratie bij het begaan ervan. Dit is genomen op weg naar de fitnesszaal.


Dit is een foto van -inderdaad!- de fitnesszaal.


Voor de mannelijke lezers van mijn blog: een stukje vrouwmens. Alejandra, om preciezer te zijn.


En hier hebben we dan de fameuze biblotheek waar ik de komende maanden te vinden zal zijn. U merkt natuurlijk direct op dat het gebouw iets weg heeft van een controletoren, hetgeen het ook is geweest, vroeger, toen er nog in het centrum van de stad een vliegveldje was. (Dat vliegveld is nu een zeer lang uitgestrekt park.)



Ondergetekende met Angel, de 'Director' van de bibliotheek. Een leukerd, die een groot deel van de dag in zijn kantoor zit te kijken naar eindeloze herhalingen van 'El Chapulin', een oude Mexicaanse komische reeks over een volstrekt mislukte superheld.
Let trouwens op mijn T-shirt, dat lichtjes bezweet is. Het is nu lente in Paraguay, en de gemiddelde dagtemperatuur bedraagt zo'n 32 graden Celsius. Dat zal tot zo'n 40 graden klimmen in de zomer.


En hier ziet u de binnenkant van de bib. Gegeven het feit dat deze stad meer dan 240000 inwoners telt kan ik u verzekeren dat deze bibliotheek vrij nietig is in omvang en aantal raadpleegbare boeken. (Het is de énige publieke bibliotheek van CDE.)


Bedankt voor het kijken,
Laurens

Las elecciones de EEUU

EEUU staat voor Estados Unidos. Waarom de letters herhaald worden weet ik niet, en de Paraguayanen evenmin.
Laat ons hopen dat Barack Hussein Obama het haalt! Of dat vrouwtje van de Groene Partij, Cynthia McKinney. Over verkiezingen gesproken: ik ga zeker trachten een stem uit te brengen als er verkiezingen worden gehouden in België (en ik nog in Paraguay zou zitten).


-----------

In mijn vorige blogpost zei ik dat de meest gestelde vraag die ik te horen kreeg was waarom ik voor Paraguay had gekozen. In mijn antwoord zitten meestal de volgende dingen vervat: om Spaans te leren / omdat ik het land helemaal niet kende, buiten de naam van de hoofdstad / omdat ik een andere cultuur wilde leren kennen / ...
Niets al te speciaals, dus. Dat is ook mijn gevoel over deze blogpost: ik heb niet zoveel speciaals te melden. Ik ben kalmpjes -tranquilo- me aan het voorbereiden om vanaf december les beginnen te geven. Voorts amuseer ik me geweldig met sporten. Ik heb een fototoestel gekocht. Met de gepaste voorzichtigheid zal ik proberen om met dit toestel op iets 'gewaagdere' plekken foto's te nemen. Zal dat de aanleiding zijn voor een tweede beroving of niet? Spannend!

----------

Binnenkort minder. Ik bedoel natuurlijk 'meer'.

Hoogachtend,
Laurens

¿Por qué elegiste Paraguay?

"Waaróm koos je voor Paraguay - waarom toch?" is veruit de meest gestelde vraag die men mij stelt.

----------


Enkele foto's

De hond, Lassie genaamd. Schattig beestje, hoewel een beetje dik en een beetje dom. Ik noem haar meestal liefdevol 'Flassietje'.



Voorkant van het huis waar ik in woon.


Voor- en zijkant.


Achterkant. In het tuinhuisje woont de meid.


De keuken.


De inkomhal.


Mijn kamer.

Irse de picos pardos

Vanaf begin December zal ik beginnen met lesgeven. In hoofdzaak zal dat Engels zijn, aangevuld met een beetje tekencursussen. Ik heb dus een dikke maand de tijd om naar mijn beste inzicht een cursus voor 3 maanden in elkaar te flansen die hopelijk het niveau van mijn toekomstige leerlingen behoorlijk de hoogte in zal jagen. Een bemoeilijkende factor is natuurlijk het volledige gebrek aan middelen. Lees: geld.
Niets dat onoverkomelijk is, echter.
Ik corrigeer me eventjes, vanaf de eerste dag heb ik al lesgegeven (iets waar ik me niet op had voorzien), zij het dan meer als mede-leerkracht van een 16-jarig Paraguayaans meisje dat zo vriendelijk is haar tijd te besteden aan het onderwijzen van haar landgenoten. Vlak daarna viel de eer me te beurt om een "clase de dibujo y pintura" te geven, omdat de normale onderwijzer niet was komen opdagen. Typisch Paraguayaans. Dat was op zijn minst uitdagend te noemen, aangezien mijn kennis van het Spaans nog niet reikt tot de terminologie van het tekenen en schilderen.

Wat ik dus eigenlijk bedoelde met "vanaf begin December zal ik beginnen lesgeven" is dat ik vanaf dan mijn eigen cursussen zal geven. Zoals wel vaker zie ik dat vrij veel dingen er behoorlijk inefficient aan toegaan, en heb ik de neiging de structuur te willen verbeteren. Om geen mensen tegen de borst te stoten ga ik dan ook niet zitten zagen over de huidige manier dat het er aan toe gaat, maar een maandje wachten en dan mijn eigen zin doen, ttz (het is te zeggen) lesgeven op de manier de me het meest aangewezen lijkt. (Ik denk eraan om -wegens de grote vraag- bepaalde vereisten op te stellen voor de leerlingen, zoals bijvoorbeeld: ouder dan 16, vrouwelijk en aantrekkelijk. Haha.)

In tussentijd ga ik me dus bezighouden met het assisteren van de lopende cursussen en eindelijk terug wat meer beginnen sporten, want mijn lichaam lijkt nu pas terug hersteld te zijn van die griep - of wat het ook was.

Momenteel ben ik wat geirriteerd omdat het me niet lukt op beknopte wijze in het Spaans de tweede wereldoorlog uit te leggen aan de huishoudster, Oli genaamd. Maar vergis u niet, pientere lezer, ik denk dat het lesgeven me zal jeunen. Reeds heb ik een grote appreciatie gevoeld vanwege de Paraguayanen, en dat stemt me blij. Het voelt fijn aan om andere mensen te kunnen helpen.

Imagenes ambientales de CDE

Picaduras

Morgen transfereer ik van job -ik had ook gewoon 'verander' kunnen schrijven, maar ik hou het graag moeilijk. Met een beetje geluk zal ik vanaf morgen veel voldoening halen uit het lesgeven aan Paraguayos in de bibliotheek van Ciudad Del Este. De exacte invulling van dat lesgeven is nog niet helemaal bepaald, maar Engels onderwijzen en teken/schildercursussen geven lijken de meest voor de hand liggende dingen. Voor zover ik weet hebben Paraguayanen niet zo veel interesse in het leren van Frans of Nederlands. Doorgaans vindt men de Franse taal bijzonder schattig, maar niet het bestuderen waard. De taal "Nederlands" uitgelegd krijgen is een lastig karwei. Geen hond die er al ooit van heeft gehoord, of het heeft gehoord.
Meer info in de volgende update.
(De bibliotheek is trouwens minuscuul als je denkt aan het aantal inwoners van Ciudad Del Este. Aangezien de gemeente de bibliotheek beheert zal ik nog steeds werknemer zijn van de gemeente, met alle prerogatieven die daaraan verbonden zijn: absoluut geen.)

-----------

Eigenlijk heb ik weinig te vertellen daar ik geveld was door een griepje. De afgelopen dagen vooral in mijn bed liggen woelen. Het vreette een beetje aan mijn moraal, moet ik toegeven. Ik ben nog niet helemaal hersteld, maar hopelijk al fit genoeg om me te smijten in mijn nieuwe vrijwilligerswerk.

----------

De titel van deze post is 'Muggenbeten'. Helaas heb ik hier meer last van muggenbulten. (Huidzone rond een beet die bijzonder dik staat.) Mijn lichaam is de Paraguayaanse mug duidelijk nog niet gewoon. Het aantal insecten dat beangstigende proporties heeft of vre-se-lijk irritante geluiden maakt is niet te tellen.

-----------

Gisteren speelde Paraguay tegen Peru, hekkensluiter van de voorrondes voor het wereldkampioenschap voetbal in 2010 in Zuid-Afrika, en won met 1-0. Voetbal is een zaak van nationaal belang in Paraguay, en het enthousiasme voor de nationale ploeg is elke keer opnieuw bijzonder groot. Met z'n 6 miljoen inwoners heeft Paraguay dan ook iets om trots op te zijn: een nationale ploeg die het momenteel beter doet dan eender welk ander Zuid-Amerikaans land (waaronder Brazilie en Argentinie). Onze arme hond ziet af van het geknal van het vuurwerk na een overwinning van Paraguay.

----------

Laatste puntje: elektriciteit. Dat is een bijzonder onstabiel gegeven in dit land. Ik herinner me nog heel goed de eerste keer dat ik hier een douche nam en toen ik, helemaal nat, de douchekraan vastgreep geelektrocuteerd werd. Om de haverklap zijn er stroompannes en dat zal er niet beter op worden nu het warme weer aanbreekt, omdat het elektriciteitsverbruik dan veel hoger ligt (ventilatoren en airco). Maar jongens toch, de elektrische schokken die ik hier al heb gehad! Voor zover ik er iets van afweet is er een groot gebrek aan aarding, en vormt mijn lichaam vaker dan me lief is een geleider voor een flink pak Volt.

Las fotos de la fiesta de debut

Veel heb ik er niet van kunnen genieten, aangezien ik een nogal stevige griep had. Na mijn 'verplichtingen' ben ik dan ook zo snel mogelijk in een taxi gesprongen en me naar huis laten rijden.
Een foto van de zaal


Toen ik aan het wachten was op het vervoer.



Karla.


De Waltz.

¡Encontré el acento ortográfico!

Voor ik vertrok naar Paraguay vreesde ik de clash van mijn atheisme met de diepgewortelde gelovigheid van de Paraguayanen. Men had mij immers op het hart gedrukt dat het schadelijk zou zijn voor het opbouwen van contacten met Paraguayanen mocht ik botweg uitkomen voor mijn ongeloof in goden.

Tot dusver heb ik niets anders gedaan. Aan eenieder die me de vraag stelt "waarin geloof je?" antwoord ik dat ik atheist ben. Veel gefronste wenkbrauwen, en vraagtekens boven de hoofden van de mensen, maar geen uitgesproken negatieve reacties. De overgrote meerderheid gelooft in de Christelijke God. Daarin heb je natuurlijk allerlei mogelijke vertakkingen - hoewel de katholieke kerk de meeste 'schapen' telt. Ik zeg 'schaap' in de betekenis van 'gelovige', zonder denigrerende bijklank. De herder-schaap allegorie wordt vaak opgevoerd, en het Spaanse woord "Pastor" betekent zelfs letterlijk 'herder'. Dit terzijde.
Ondanks de alomtegenwoordigheid van het geloof in dit land is de greep van het geloof niet zó heel sterk. Ik zou zelfs durven zeggen dat Paraguay niet een bijzonder gelovig land is. De staatsinstellingen lijken in vrij grote mate geseculariseerd te zijn, en velen belijden een geloofsvorm waarbij 'naar de kerk gaan' niet vereist is (handig!).

Niettemin heb ik de afgelopen weken intense discussie's gehad (in het Spaans, jawel) met gelovigen. Om voor mezelf eens op te frissen hoe het voelt om in een kerk te zitten, en omdat het nu eenmaal deel uitmaakt van de Paraguayaanse cultuur ben ik 2 keer naar een 'Adventista'kerk geweest, waar een van mijn collega's naartoe gaat. Met een grote nadenkendheid zat ik daar, te kijken en te luisteren naar wat er verteld en gezongen werd. Het volstaat om te zeggen dat de problemen die ik heb met religies in het algemeen er niet minder op zijn geworden. Het heeft iets speciaals om met iemand te praten die wéét dat de aarde niet ouder kan zijn dan 8000 jaar en die zich geroepen voelt om mijn ziel voor de goede zaak te winnen.

Ik ben nog niet een persoon tegengekomen die me omwille van mijn invraagstelling van zijn/haar geloof agressief reageerde. Integendeel, zonder naïef te zijn, denk ik dat ik sommige mensen een ander perspectief heb kunnen tonen. Er komt een nogal sterke inductie aan: dit stemt me hoopvol dat het overstijgen van religie niet buiten de mogelijkheden van de menselijke soort ligt. U begrijpt dat ik in algemene termen moet spreken en nuance moet laten varen om deze tekst niet al te lang te maken. Een band met een hoger wezen kán voor sommigen goed zijn, en daar heb ik allerminst problemen mee.

Ik schiet goed op met de oergelovige dochter van de oergelovige collega waar ik het eerder over had. Alejandra is de naam van dit meisje van negentien jaar oud.
Volgend jaar gaat ze naar een speciale 'Adventista'universiteit in Argentinië om er geneeskunde te studeren, en er verder geïndoctrineerd te worden door het geloof. Ik voel me verscheurd door de drang om haar te doen inzien dat haar geloof relatief is en het besef van mijn eigen onmacht. Alejandra heeft een vriendje, zijn naam is Jezus en ze ziet hem héél graag, maar heeft ze ooit een andere keuze gehad?

Estoy tratando de encontrar el acento ortografico - sin exito

Voor de eerste keer ben ik een blogpost aan het schrijven op een laptop. Nadat ik aan mijn gastmoeder had verteld dat de jaloerse buien van Tamara (mijn gastzusje) en haar norsheid naar mij toe me niet zo aanstonden had ze de tweede 'serieuze discussie' (cfr. gebrul en geween) met haar dochter over dit thema. Gevolg was dat de dag erop mijn gastmoeder me meesleurde naar computerwinkels om er een gloednieuwe computer te gaan kopen met draadloos netwerk, omdat Tamara het niet kon verdragen dat haar computer door mij werd gebruikt - zo'n 10 minuten per dag. Het was mijn gastmoeder haar manier om mijn zusje aan te moedigen zich wat minder jaloers op te stellen. Volgens mij een nogal drastische tactiek en iets te symptoom-bestrijdend om op lange termijn iets te veranderen aan de gemakkelijkheid waarmee Tami zich gepasseerd voelt. Nu ja, het zal wel de leeftijd zijn. (Het woord 'gezinswissel' IS gevallen de laatste dagen, maar de crisis lijkt afgewend.)

----------

Zonet mijn smoking aangedaan, om te zien of alles de juiste lengte is, en het zit vrij gegoten. Niettemin voel ik me er een beetje ongemakkelijk in, ik ben uiteindelijk ook maar een simpele jongen uit een middelgroot dorp in Vlaams-Brabant. De oefensessies voor vrijdag (dag van het feest) begonnen behoorlijk mijn voeten uit te hangen. Overigens, Karla, het vrij mooie Duitse meisje wiens begeleider ik zal zijn, heeft al sinds de eerste week dat ze in Paraguay verbleef een romance met haar gastbroer. Ik ben dan ook van plan om haar zoveel als de beleefdheid me zal toestaan te negeren en om van de gelegenheid gebruik te maken om andere meisjes te versieren. Ik BELOOF u dat ik -samen met een lichting andere foto's die u een indruk zullen geven van Paraguay- foto's op het web zal gooien van het feest en ik in smoking.
Dit weekend!

----------

Ik amuseer me erg met het leren van Braziliaanse Jiu Jitsu, Taekwondo en kickboxing! Momenteel is de interne bloeding van mijn mond gestold, dus dat is goed. Ondanks het hockeymasker dat ik droeg ter bescherming gaf de 'instructor', Julio genaamd, me een paar rake klappen. Het interessante is dat Karate zich zo hard toespitst op het 'punten scoren' (waarna het gevecht direct door de scheidsrechter wordt afgebroken) dat ik vaak stop met me te verdedigen nadat ik de tegenstander raak. Met een paar 'rake motten' tot gevolg. De enige kennis die ik heb van BJJ is van televisie of het internet, en in de praktijk helpt dat niet zoveel. Door middel van arm- en beenklemmen en wurghoudingen schakel je de tegenstander uit, en geloof me, ik ben de tel kwijt dat ik bijna ben flauwgevallen van het gebrek aan bloed dat naar mijn hoofd stroomde door een nekklem. Geweldig leuk, dus!
Ik vecht met Julio en de 'grote gasten' en tot dusver gaat dat naar behoren. Dankzij mijn Karatekennis kan ik hen vaak verrassen met effectieve slagencombinaties of een schop naar het hoofd zonder al te veel Taekwondofranjes. Wat me wel opvalt is het machogehalte van deze kerels. Gelukkig voor mij ben ik doordrongen van het gevoel dat ik niet al te veel te bewijzen heb.

Gracias por las reacciones

Eerst en vooral: dank aan allen die me een e-mailtje sturen of een bericht laten op mijn blog.

---------

Op 10 oktober 2008 zal ik de ´accompañante´ zijn van een meisje genaamd Karla op het ´fiesta de debut´ van de Rotary Club van Ciudad Del Este. Karla is een Duits meisje van 17 dat hier voor een jaar verblijft via de Rotary Club. Die vrijdag, 10 oktober, zal ik proberen om geen mal figuur te slaan in de gehuurde (Zuid-Amerikaanse!) smoking die ik om het lijf zal hebben tijdens de verplichte wals. Gelukkig zijn er een paar avonden waarop het hele zaakje zal worden ingeoefend zoals dat wel vaker gebeurt met deftige gelegenheden. Toffe vooruitzichten, dus.

Tussendoor: de huizen van de rijkere Paraguayanen (die in een apart ´stadje´ wonen) zijn kastelen. Hun rijkdom staat -voor zover dit nog moet herhaald worden- in een afschuwelijk groot contrast met dat van de armsten hier.

----------

Nog geen foto´s, maar wel enkele tekeningen om de leemte te vullen:










Een 20-jarige Paraguayaanse collega vroeg me om "eindelijk eens in plaats van knappe vrouwen een knappe man te tekenen". Dat heb ik dan ook gedaan. Het Spaans betekent: ´Mannen zijn geen lustobjecten.´