Tot dusver heb ik niets anders gedaan. Aan eenieder die me de vraag stelt "waarin geloof je?" antwoord ik dat ik atheist ben. Veel gefronste wenkbrauwen, en vraagtekens boven de hoofden van de mensen, maar geen uitgesproken negatieve reacties. De overgrote meerderheid gelooft in de Christelijke God. Daarin heb je natuurlijk allerlei mogelijke vertakkingen - hoewel de katholieke kerk de meeste 'schapen' telt. Ik zeg 'schaap' in de betekenis van 'gelovige', zonder denigrerende bijklank. De herder-schaap allegorie wordt vaak opgevoerd, en het Spaanse woord "Pastor" betekent zelfs letterlijk 'herder'. Dit terzijde.
Ondanks de alomtegenwoordigheid van het geloof in dit land is de greep van het geloof niet zó heel sterk. Ik zou zelfs durven zeggen dat Paraguay niet een bijzonder gelovig land is. De staatsinstellingen lijken in vrij grote mate geseculariseerd te zijn, en velen belijden een geloofsvorm waarbij 'naar de kerk gaan' niet vereist is (handig!).
Niettemin heb ik de afgelopen weken intense discussie's gehad (in het Spaans, jawel) met gelovigen. Om voor mezelf eens op te frissen hoe het voelt om in een kerk te zitten, en omdat het nu eenmaal deel uitmaakt van de Paraguayaanse cultuur ben ik 2 keer naar een 'Adventista'kerk geweest, waar een van mijn collega's naartoe gaat. Met een grote nadenkendheid zat ik daar, te kijken en te luisteren naar wat er verteld en gezongen werd. Het volstaat om te zeggen dat de problemen die ik heb met religies in het algemeen er niet minder op zijn geworden. Het heeft iets speciaals om met iemand te praten die wéét dat de aarde niet ouder kan zijn dan 8000 jaar en die zich geroepen voelt om mijn ziel voor de goede zaak te winnen.
Ik ben nog niet een persoon tegengekomen die me omwille van mijn invraagstelling van zijn/haar geloof agressief reageerde. Integendeel, zonder naïef te zijn, denk ik dat ik sommige mensen een ander perspectief heb kunnen tonen. Er komt een nogal sterke inductie aan: dit stemt me hoopvol dat het overstijgen van religie niet buiten de mogelijkheden van de menselijke soort ligt. U begrijpt dat ik in algemene termen moet spreken en nuance moet laten varen om deze tekst niet al te lang te maken. Een band met een hoger wezen kán voor sommigen goed zijn, en daar heb ik allerminst problemen mee.
Ik schiet goed op met de oergelovige dochter van de oergelovige collega waar ik het eerder over had. Alejandra is de naam van dit meisje van negentien jaar oud.
Volgend jaar gaat ze naar een speciale 'Adventista'universiteit in Argentinië om er geneeskunde te studeren, en er verder geïndoctrineerd te worden door het geloof. Ik voel me verscheurd door de drang om haar te doen inzien dat haar geloof relatief is en het besef van mijn eigen onmacht. Alejandra heeft een vriendje, zijn naam is Jezus en ze ziet hem héél graag, maar heeft ze ooit een andere keuze gehad?
7 opmerkingen:
Beste Laurens, wat een contrast met je vorige stukje! Nu bestaat je "vrijwilligerswerk" erin intense discussies aan te gaan met gelovigen! (ik zou bijna zeggen: "bekeerwerk").
Wel even van een andere orde dan klop, wurg en mot! Altijd geweten dat je een kerel bent met vele aspecten... Trouwens, ons heb je tot voor je vertrek, vertelt een agnost te zijn en geen atheïst.
Je vindt het speciaal en koddig "dat een gelovige zich geroepen voelt om jouw ziel voor de goede zaak te winnen". En op het eind van je stukje schrijf je "ik voel me verscheurd door de drang haar te doen inzien dat haar geloof relatief is!" Vrijwilligerswerk, oftewel "ontwikkelingswerk" (zoals anoniem -de 3de reactie op je vorige blog- dat benoemt): verdorie geen simpele zaak hé man! Op één ding zijn wij jaloers, pap en ik, dat jouw Spaans al zo goed is dat jij op zo'n diep niveau over zo'n thema's kan spreken met mensen! Enhorabuena! (=Bravo!) mam en pap
p.s. Als Alejandra niet zó gelovig is dat ze zich geroepen voelt non te worden, wellicht is er naast haar supervriendje Jezus nog wel plaats voor een "gewoon vriendje"???
Om eventjes technisch uit de hoek te komen: ik ben een agnostisch atheïst - wat inhoudt dat ik uitsluit dat ik ooit absolute zekerheid kan hebben over het bestaan van goden zijnde 'slechts' een mens, maar dat er tot dusver geen enkele reden is geweest om wél in het bestaan van goden te geloven, en dat de de kans zo klein is dat het verwaarloosbaar is.
Op een schaal van 1 tot 100, waarbij 1 fanatiek gelovig is, 5o agnostisch ('ik kan het niet weten') en 100 volstrekt atheistisch ben ik 99. Vandaar dat ik voor de gemakkelijkheid het woord atheist gebruik, aangezien het de beste weergave is van mijn zienswijze.
Overigens, ik stel voor het stuk nog eens te herlezen want er zijn een paar belangrijke subtiliteiten. Ik doe niet aan het soort bekeerwerk waar de meeste gelovigen zich mee bezig houden, ik ben meer van de Socratische strekking die mensen vragen stelt waar ze nog nooit over hebben nagedacht. In het geval van religieuzen wordt die mogelijkheid (het vragen stellen, het toegang hebben tot ongelimiteerde informatie,...) vaak beknot van jongsaf. En DAT is waartegen ik fulmineer.
Florke,
Prachtig wat voor 'werk' jij daar doet. Jouw Socrates-methode stemt me zeer blij. En in het beste geval word je er zelf nog wijzer van. Doe zo voort!
Liefs Nele
Elke post komt er een ander vrouwtje te voorschijn in "LoveLand Florke". Ik kan niet meer volgen. Trouwens, ik zou toch maar opletten met kerels die Jezus heten. You don't want to mess with our savior!
Ik denk dat de lezers meer smeuïge verhalen willen over je amoureuze betrekkingen daar. Let op, ik heb niks tegen geloofsbeschouwingen, maar laat ons wel wezen Flot, de vraag die we ons allen stellen: Wat, wanneer, waar en met wie? (wie weet komen er in de volgende blog weer schaapjes te voorschijn:)
heel knap geschreven ...
Een reactie posten