vrijdag 2 oktober 2009
dinsdag 4 augustus 2009
Intermezzo
Beste Lezers,
de blog staat eventjes in de koelkast. Zoals sommigen onder jullie al weten is het nu mijn bedoeling om naar Tenerife te trekken (om er te gaan wonen). Hoe lang ik daar ga blijven? Moeilijk in te schatten.
Zoals ik het nu voel is de kans eerder klein dat ik op eenzelfde wijze over Tenerife ga berichten zoals ik dat met Paraguay heb gedaan. Deze blog is dus eventjes 'in limbo'. Kom binnen 2 maanden nog eens terugkijken om te weten in welke richting het gaat gaan.
Dank voor de interesse,
Laurens
de blog staat eventjes in de koelkast. Zoals sommigen onder jullie al weten is het nu mijn bedoeling om naar Tenerife te trekken (om er te gaan wonen). Hoe lang ik daar ga blijven? Moeilijk in te schatten.
Zoals ik het nu voel is de kans eerder klein dat ik op eenzelfde wijze over Tenerife ga berichten zoals ik dat met Paraguay heb gedaan. Deze blog is dus eventjes 'in limbo'. Kom binnen 2 maanden nog eens terugkijken om te weten in welke richting het gaat gaan.
Dank voor de interesse,
Laurens
zaterdag 27 juni 2009
¡Clausura!
Deze morgen was er de allerlaatste aan mijn vrijwilligerswerk gerelateerde activiteit: de overhanding van de certificados.
Dat was allemaal heel plezierig. In totaal mocht ik zo'n 40 certificados uitdelen. Er werden een paar speechjes gehouden, er werd wat gegeten (bocadillos) en gedronken (gaseosas) en er werd natuurlijk ook afscheid genomen.
"Les voy a extrañar" (ik ga jullie missen), zo besloot ik mijn speech. En ik meende het. Die toffe Paraguayaanse knulletjes zal ik niet snel vergeten.
Ezelsoren!
----------
En deze foto's zijn genomen een week geleden, toen ik met Tamii en Magno naar de wedstrijd Cerro Porteño- Tres de febrero ben gaan kijken. Cerro, een van de twee populairste clubs van Paraguay (de andere is Olympia), won met 1-0.
Dat was allemaal heel plezierig. In totaal mocht ik zo'n 40 certificados uitdelen. Er werden een paar speechjes gehouden, er werd wat gegeten (bocadillos) en gedronken (gaseosas) en er werd natuurlijk ook afscheid genomen.
"Les voy a extrañar" (ik ga jullie missen), zo besloot ik mijn speech. En ik meende het. Die toffe Paraguayaanse knulletjes zal ik niet snel vergeten.
Ezelsoren!
----------
En deze foto's zijn genomen een week geleden, toen ik met Tamii en Magno naar de wedstrijd Cerro Porteño- Tres de febrero ben gaan kijken. Cerro, een van de twee populairste clubs van Paraguay (de andere is Olympia), won met 1-0.
maandag 15 juni 2009
sintechos agrios / sintechos dulces
Vorige maand, de 15de mei, was het de onafhankelijkheidsdag van Paraguay. Zoals de traditie het wil wordt er op die dag steeds een defilé gehouden, maar omdat het toen pijpestelen aan het regenen was werd het hele boeltje uitgesteld. (Áls het regent in Paraguay worden alle activiteiten doorgaans teruggeschroefd of zelfs gewoon uitgesteld.) Vorige week werd er de tweede poging tot defileren ondernomen, met succes. Het waren vooral schoolkinderen die de stoet vulden, met als grootste attractie de majorettemeisjes.
Veel van mijn leerlingetjes stapten ook mee op. Zoals dit meisje, Denisse.
--------
Gisteren met het gastgezinnetje een uitstapje gemaakt naar Villarrica, een kleine stad in het midden van Paraguay. Dat was best wel leuk, omdat ik nu een (nog) beter beeld heb van Paraguay. Ik herinner me dat ik een jaar en een half geleden gereed was om op het Paraguayaanse platteland te wonen, maar zo is het dus niet uitgedraaid. Het zou héél anders geweest zijn mocht ik effectief in een of ander gehucht hebben gewoond. Weinig comfort, een heeeel traag leven, zo goed als afgesneden van de buitenwereld. Zoals Tamii, mijn gastzusje hunkerend zei toen we rechtsomkeer moesten maken op een te onbegaanbare weg: "Ik wil terug naar de beschaving!".
Gegeten: 'Asado' (gegrild vlees, vergelijkbaar met barbeque, maar dan met heelder hompen vlees) in een haast onvindbaar restaurant (aan 20 mensen de weg gevraagd) en ijscreme, in een haast onvindbaar ijssalon (aan 13 mensen de weg gevraagd).
In het ijssalon. Graciela links, in het midden Tamii en ik rechts op de foto. (Iemand had gezegd dat in dat ijssalon het beste ijs van Villarrica te vinden was. Dat was misschien een overdrijving. Of zoals Tamii zei "Bah, deze bucht wil ik niet opeten!")
Magno - Tamii's vader, ik, Tamii en Graciela. Deze foto werd genomen in een klein dorp met een ononthoudbare naam (Yatipu'i, als ik een poging moet doen) dat gekend is omwille van de handgemaakte kleren.
En om te besluiten een (betere) foto van Minerva.
Veel van mijn leerlingetjes stapten ook mee op. Zoals dit meisje, Denisse.
--------
Gisteren met het gastgezinnetje een uitstapje gemaakt naar Villarrica, een kleine stad in het midden van Paraguay. Dat was best wel leuk, omdat ik nu een (nog) beter beeld heb van Paraguay. Ik herinner me dat ik een jaar en een half geleden gereed was om op het Paraguayaanse platteland te wonen, maar zo is het dus niet uitgedraaid. Het zou héél anders geweest zijn mocht ik effectief in een of ander gehucht hebben gewoond. Weinig comfort, een heeeel traag leven, zo goed als afgesneden van de buitenwereld. Zoals Tamii, mijn gastzusje hunkerend zei toen we rechtsomkeer moesten maken op een te onbegaanbare weg: "Ik wil terug naar de beschaving!".
Gegeten: 'Asado' (gegrild vlees, vergelijkbaar met barbeque, maar dan met heelder hompen vlees) in een haast onvindbaar restaurant (aan 20 mensen de weg gevraagd) en ijscreme, in een haast onvindbaar ijssalon (aan 13 mensen de weg gevraagd).
In het ijssalon. Graciela links, in het midden Tamii en ik rechts op de foto. (Iemand had gezegd dat in dat ijssalon het beste ijs van Villarrica te vinden was. Dat was misschien een overdrijving. Of zoals Tamii zei "Bah, deze bucht wil ik niet opeten!")
Magno - Tamii's vader, ik, Tamii en Graciela. Deze foto werd genomen in een klein dorp met een ononthoudbare naam (Yatipu'i, als ik een poging moet doen) dat gekend is omwille van de handgemaakte kleren.
En om te besluiten een (betere) foto van Minerva.
maandag 8 juni 2009
Último campamento, Itaipu y el frío
U zal nooit raden wat ik immens heb gemist de afgelopen weken: centrale verwarming! Het is vaak maar 2 graden Celsius 's nachts, en dat is geen lachertje als je -zoals ik- absoluut geen ijsbeer bent. Tenzij de zon schijnt is het ook overdag behoorlijk koud. Het lijkt wel alsof we bruusk van de zomer naar de winter zijn getuimeld, hoewel het nog steeds herfst (het mooie Spaanse woord 'otoño') is. Maar bleke zon is nog altijd beter dan geen zon!
--------
De afgelopen dagen vond mijn laatste AFS-'campamento' plaats. De bedoeling was om de jongeren die bijna een jaar geleden toegekomen zijn in Paraguay voor te bereiden op hun terugkeer. Handig voor mij: het vond plaats in Ciudad Del Este.
Wat toch steeds raar voor mij is geweest dit jaar was om steeds de oudste te zijn tussen die jongeren, de meeste van hen zijn 16-17 jaar oud. Ik was zelfs ouder dan de Paraguayaanse vrijwilligers van AFS. Wel honderd keer heb ik dit weekend haast verontschuldigend gezegd: ik ben 24 jaar oud. Jaja, vier-en-twintig! Draai of keer het zoals je wilt, de leefwereld van iemand van mijn gevorderde leeftijd verschilt danig van die van een 16-jarig veulen. Op een rare manier weekte dat wel altijd vaderlijke gevoelens bij me los.
Er is veel geweend op dat kamp. Er moest immers veel afscheid worden genomen. Van vrienden, van Paraguay, van ervaringen, ... Het was interessant om te zien hoe die knulletjes alles toch intenser lijken meegemaakt te hebben dan ik. Voor velen is er een hele schep levenservaring op hun bord gekwakt geweest. (De eerste keer dat ze echte wijdverspreide armoede hebben gezien, bijvoorbeeld.)
Tussen haakjes: toen we voor een danswedstrijdje in groep moesten dansen op gekende Reggaetonliedjes heb ik een fantastische moonwalk gedaan!
Enkele haast willekeurig geselecteerde foto's om u een beperkte indruk te geven van hoe het er aan toegaat op zo'n 'campamento'. (Ik geef u de namen van de afgebeelde mensen mee, en een korte beschrijving.)
vlnr Linde Domus, Belgisch meisje waarmee ik samen terug naar Europa zal reizen / Majo, een Paraguayaanse vrijwilligster / Mischa, een 21-jarige Duitse vrijwilliger die graag piloot bij Lufthansa wil worden.
Twee Belgische meisjes (Inske en Lore) en uw nederige dienaar. Zoals steeds op van die massagebeurtenissen was het uitdagend om alle namen trachten te onthouden.
Met z'n allen waren we naar de Itaipu-dam geweest. De bi-nationale trots van Paraguay en Brazilië. Tevens het bedrijf waar mijn gastmoeder werkt. Het begon een beetje de spuigaten uit te lopen dat ik tot nog toe het niet had bezocht, maar het is er dus eindelijk van gekomen.
Op de bus. De jongen in het midden heet Bjärki (IJsland), en woont ook in CDE. Een amusante jongen, eigenlijk, die ik geregeld zie in de fitnesszaal.
Op de voorgrond ziet u de bovenste helft van mijn hoofd.
Eigenlijk moet ik toegeven dat de afgelopen dagen wel een indruk op me hebben nagelaten. Vergelijk het met een begrafenis, hoe rationeel je daar ook over kan denken (eb en vloed, komen en gaan, dat is het leven, niets om triestig over te zijn), de kans is klein dat je je er niet overweldigd door voelt.
Statistiekjes:
-veelvoud van de hoeveelheid staal en ijzer dat is gebruikt bij de bouw van de Itaipu dam in vergelijking met Eifeltoren: 380.
-Mensen die me zeiden "Hey, jij lijkt fel op die schurk uit de eerste Spider-manfilm!": 2
(Mocht u het zich afvragen, die acteur met de bijzonder edele trekken die gestalte gaf aan de Green Goblin, de slechterik uit Spider-man heet WILLEM DAFOE.)
En nog eventjes dit: het feit dat u deze blog leest betekent waarschijnlijk dat u me kent en dat betekent waarschijnlijk ook dat ik u mis omdat u waarschijnlijk een heel fijn persoon bent!
--------
De afgelopen dagen vond mijn laatste AFS-'campamento' plaats. De bedoeling was om de jongeren die bijna een jaar geleden toegekomen zijn in Paraguay voor te bereiden op hun terugkeer. Handig voor mij: het vond plaats in Ciudad Del Este.
Wat toch steeds raar voor mij is geweest dit jaar was om steeds de oudste te zijn tussen die jongeren, de meeste van hen zijn 16-17 jaar oud. Ik was zelfs ouder dan de Paraguayaanse vrijwilligers van AFS. Wel honderd keer heb ik dit weekend haast verontschuldigend gezegd: ik ben 24 jaar oud. Jaja, vier-en-twintig! Draai of keer het zoals je wilt, de leefwereld van iemand van mijn gevorderde leeftijd verschilt danig van die van een 16-jarig veulen. Op een rare manier weekte dat wel altijd vaderlijke gevoelens bij me los.
Er is veel geweend op dat kamp. Er moest immers veel afscheid worden genomen. Van vrienden, van Paraguay, van ervaringen, ... Het was interessant om te zien hoe die knulletjes alles toch intenser lijken meegemaakt te hebben dan ik. Voor velen is er een hele schep levenservaring op hun bord gekwakt geweest. (De eerste keer dat ze echte wijdverspreide armoede hebben gezien, bijvoorbeeld.)
Tussen haakjes: toen we voor een danswedstrijdje in groep moesten dansen op gekende Reggaetonliedjes heb ik een fantastische moonwalk gedaan!
Enkele haast willekeurig geselecteerde foto's om u een beperkte indruk te geven van hoe het er aan toegaat op zo'n 'campamento'. (Ik geef u de namen van de afgebeelde mensen mee, en een korte beschrijving.)
vlnr Linde Domus, Belgisch meisje waarmee ik samen terug naar Europa zal reizen / Majo, een Paraguayaanse vrijwilligster / Mischa, een 21-jarige Duitse vrijwilliger die graag piloot bij Lufthansa wil worden.
Twee Belgische meisjes (Inske en Lore) en uw nederige dienaar. Zoals steeds op van die massagebeurtenissen was het uitdagend om alle namen trachten te onthouden.
Met z'n allen waren we naar de Itaipu-dam geweest. De bi-nationale trots van Paraguay en Brazilië. Tevens het bedrijf waar mijn gastmoeder werkt. Het begon een beetje de spuigaten uit te lopen dat ik tot nog toe het niet had bezocht, maar het is er dus eindelijk van gekomen.
Op de bus. De jongen in het midden heet Bjärki (IJsland), en woont ook in CDE. Een amusante jongen, eigenlijk, die ik geregeld zie in de fitnesszaal.
Op de voorgrond ziet u de bovenste helft van mijn hoofd.
Eigenlijk moet ik toegeven dat de afgelopen dagen wel een indruk op me hebben nagelaten. Vergelijk het met een begrafenis, hoe rationeel je daar ook over kan denken (eb en vloed, komen en gaan, dat is het leven, niets om triestig over te zijn), de kans is klein dat je je er niet overweldigd door voelt.
Statistiekjes:
-veelvoud van de hoeveelheid staal en ijzer dat is gebruikt bij de bouw van de Itaipu dam in vergelijking met Eifeltoren: 380.
-Mensen die me zeiden "Hey, jij lijkt fel op die schurk uit de eerste Spider-manfilm!": 2
(Mocht u het zich afvragen, die acteur met de bijzonder edele trekken die gestalte gaf aan de Green Goblin, de slechterik uit Spider-man heet WILLEM DAFOE.)
En nog eventjes dit: het feit dat u deze blog leest betekent waarschijnlijk dat u me kent en dat betekent waarschijnlijk ook dat ik u mis omdat u waarschijnlijk een heel fijn persoon bent!
zondag 24 mei 2009
Andrea
Deze blogpost gaat over ditjes en datjes, en is een lichtzinnige bespiegeling van de laatste weken.
Mijn dagactiviteiten bestaan nog steeds voor het grootste deel uit het lesgeven en het fitnessen. Zo een keer om de twee dagen doe ik iets 'extra', zoals met iemand uitgaan. Soms met mannen (en dan doen we übermannelijke dingen zoals naar de nieuwste Star Trek film gaan zien in Foz), maar meestal met vrouwen.
Zo een van die vrouwen heet 'Andrea'.
Haar smoeltje staat hier nogal wat bol op, maar ze weegt slechts 49 kilogrammetjes. Het is misschien niet het eerste dat in je opschiet als je naar haar guitige maar mooie hoofd kijkt, maar ze is wat we in het Spaans een 'chica mala' noemen, een 'slecht meisje'.
Graciela (mijn gastmoeder): En waarom ga je dan nog met haar uit?
Ik: Graciela, dat valt niet zo gemakkelijk uit te leggen. Misschien dat enkel mannen dat kunnen begrijpen.
Waarop ze me, niet onterecht, een masochist noemde.
----------
Ik zit deze blogpost nu om 2 uur's nachts te schrijven want het was de bedoeling om deze avond naar een discotheek te gaan om de verjaardag van Marie te vieren. Dat is omwille van organisatorisch geklooi niet gelukt, en ik dacht dus: 'Laat ik nog maar eens een blogpost op het net kwakken!'
----------
Enkele weken terug had ik een fel 'Ai! Is wat ik hier aan het doen ben wel nuttig?-moment. 'Zou ik niet iets NUTTIGER kunnen doen, met de enkele weken die me nog resten in Paraguay?' Dat was een vrij diepgravende afweging over droge langetermijneffecten, menselijke connecties, gemaakte beloftes en resterende opties.
Ik denk dat ik gewoon zal blijven lesgeven tot vlak voor mijn vertrek, en daar nog zoveel mogelijk altruïstische voldoening zal uit trachten te halen. (Dat is niet altijd even simpel, als ik soms voor slechts 5 leerlingen sta les te geven.)
Wat niet wil zeggen dat wat ik doe me niet interesseert of zo. Integendeel, ik vind het lesgeven elke dag fijner en fijner.
---------
Enkele weken terug zakte de temperatuur 's nacht tot zo'n 7 graden Celsius. Dat was voor mij afschuwelijk koud! (Jaja, 7 graden, koud!) In die periode had ik een verkoudheid, en hoewel de temperaturen nu weer een pak hoger liggen raak ik maar niet af van een lopende neus, en heb ik vaak niesbuien.
---------
En -zet uw lasmasker op!- een foto van ondergetekende
Volgende keer meer inhoud! Ik beloof het u niet, maar zal mijn uiterste best doen.
Dank u wel, en het ga u goed,
Laurens
Mijn dagactiviteiten bestaan nog steeds voor het grootste deel uit het lesgeven en het fitnessen. Zo een keer om de twee dagen doe ik iets 'extra', zoals met iemand uitgaan. Soms met mannen (en dan doen we übermannelijke dingen zoals naar de nieuwste Star Trek film gaan zien in Foz), maar meestal met vrouwen.
Zo een van die vrouwen heet 'Andrea'.
Haar smoeltje staat hier nogal wat bol op, maar ze weegt slechts 49 kilogrammetjes. Het is misschien niet het eerste dat in je opschiet als je naar haar guitige maar mooie hoofd kijkt, maar ze is wat we in het Spaans een 'chica mala' noemen, een 'slecht meisje'.
Graciela (mijn gastmoeder): En waarom ga je dan nog met haar uit?
Ik: Graciela, dat valt niet zo gemakkelijk uit te leggen. Misschien dat enkel mannen dat kunnen begrijpen.
Waarop ze me, niet onterecht, een masochist noemde.
----------
Ik zit deze blogpost nu om 2 uur's nachts te schrijven want het was de bedoeling om deze avond naar een discotheek te gaan om de verjaardag van Marie te vieren. Dat is omwille van organisatorisch geklooi niet gelukt, en ik dacht dus: 'Laat ik nog maar eens een blogpost op het net kwakken!'
----------
Enkele weken terug had ik een fel 'Ai! Is wat ik hier aan het doen ben wel nuttig?-moment. 'Zou ik niet iets NUTTIGER kunnen doen, met de enkele weken die me nog resten in Paraguay?' Dat was een vrij diepgravende afweging over droge langetermijneffecten, menselijke connecties, gemaakte beloftes en resterende opties.
Ik denk dat ik gewoon zal blijven lesgeven tot vlak voor mijn vertrek, en daar nog zoveel mogelijk altruïstische voldoening zal uit trachten te halen. (Dat is niet altijd even simpel, als ik soms voor slechts 5 leerlingen sta les te geven.)
Wat niet wil zeggen dat wat ik doe me niet interesseert of zo. Integendeel, ik vind het lesgeven elke dag fijner en fijner.
---------
Enkele weken terug zakte de temperatuur 's nacht tot zo'n 7 graden Celsius. Dat was voor mij afschuwelijk koud! (Jaja, 7 graden, koud!) In die periode had ik een verkoudheid, en hoewel de temperaturen nu weer een pak hoger liggen raak ik maar niet af van een lopende neus, en heb ik vaak niesbuien.
---------
En -zet uw lasmasker op!- een foto van ondergetekende
Volgende keer meer inhoud! Ik beloof het u niet, maar zal mijn uiterste best doen.
Dank u wel, en het ga u goed,
Laurens
dinsdag 5 mei 2009
BA/MV
Goeiedag, webloglezer!
Hieronder vindt u het gestroomlijnde verslag van mijn reisje naar de hoofdsteden van Argentinië en Uruguay, Buenos Aires en Montevideo, respectievelijk.
Laat ik met het minst interessante van het verhaal beginnen door de in totaal 22 uur durende busreizen te beschrijven: pokkesaai. De laatste twee uur waren moordend, en ik dacht 'vervloekt, ik had beter het vliegtuig genomen'.
Deze iets of wat negatieve gevoelens verdampten echter vrij snel toen ik aankwam in Buenos Aires. Vanaf het eerste moment was ik zeer gecharmeerd door de architectuur. Het hééft iets om in quasi elke straat je te kunnen vergapen -al is het maar eventjes- aan de ornamentatie van gebouwen.
'Subte' staat voor 'subterráneo', de metro. Wat steden betreft weet je volgens mij direct wat voor vlees je in de kuip hebt bij het gebruiken van de ondergrondse transportfaciliteiten. En in BA viel dat reuze mee.
De immense 'Abasto' shopping. (Er waren een drietal van deze bogen aan deze straatzijde.)
Wat mijn verwachtingen overtrof was de schattigheid van de uitspraak van de Argentijnen. Tenzij je Spaans machtig bent kan je waarschijnlijk niet zoveel verschil horen tussen het Spaans uit verschillende streken, maar voor mij -gewend aan Paraguayaanse accenten- was het zeer plezierig om de Argentijntjes te horen spreken. Ze spreken even melodieus als Italianen. En die CH en SH klanken! Haha.
Er valt nog een parallel te trekken tussen Italianen en Argentijnen (uit BA), namelijk de stijlvolle klederdracht. Op velerlei manieren leek BA me een ideale kruising tussen Zuid-Amerika en Europa. Het heeft de typische flair en 'zuidersheid' van Zuid-Amerika, maar ook de verfijndheid en het culturele platform van Europa.
Mooie vrouwen in overvloed.(Op de achtergrond het 'Roze Huis', waar de vrouwelijke president van Argentinië, Kristina Kirchner, werkt.)
Dit is een foto genomen op dezelfde 'plaza' als hierboven. Een ceremoniële vlagnaarbenedenhaling, zo leek het wel! (Dat was het ook!)
Omdat ik slechts weinig tijd tot mijn beschikking had om de stad te leren kennen heb ik vooral rondgewandeld in het centrum. BA is een heel grote en DRUKKE stad, en om alles te zien heb je waarschijnlijk 5 dagen of meer nodig. Een gevoel van nietigheid overviel me meer dan eens bij het verloren geraken in de mensenzee.
's avonds was ik naar een Tango-show geweest, dat niet zo verrassend was, maar wel amusant. Om dat ik als een van de enige mensen daar gans alleen mijn maaltje zat te eten (wat ík niet zo erg vond) nodigden drie Braziliaanse vrouwen (van 30, 29 en 25) me uit om aan hun tafel plaats te nemen. Het duurde een vol kwartier om te besluiten welke taal het beste was om te communiceren. De keuzes waren Spaans/Frans/Engels/Portugees. (Uiteindelijk werd het Engels.)
Een foto genomen in een van de belangrijkste kerkhoven in de stad. (Belangrijk in de zin dat er veel tombes zijn van invloedrijke Argentijnse figuren.)
Om naar Montevideo te gaan nam ik de boot ('buquebus'). Slechts drie uur duurde die tocht. En het was comfortabeler dan ik had ingeschat.
De Uruguayaanse vlag. (Lachend zonnetje!)
Het was een gans andere ervaring om in MV te zijn. In vergelijking met BA is alles er kleinschaliger, overzichtelijker en minder hectisch. Een beetje bizar, want MV telt 1,9 miljoen inwoners. (Dat is iets meer dan de helft van het ganse land.)
De city-tour die ik had genomen was heel leerrijk. (Er zijn twintig miljoen koeien in Uruguay!) Onze guitige gids sprak in Portugnol (mengeling Spaans en Portugees, want er waren ettelijke Portugese toeristen in de bus) en Engels. Een mopje waaraan hij zich schuldig maakte:
Vroeger noemde men Uruguay 'het Zwitserland van Zuid-Amerika'. Nu noemt men het 'het Uruguay van Zuid-Amerika'.
Ook in MV is er veel achitecturale pracht.
Plaza constitución, een van de belangrijkste pleinen in de stad. (In schaal misschien de helft van de plazas in BA.)
El parlamento. Een indrukwekkend gebouw.
Een belangrijk punt: in zowel BA als MV voelde ik me 10 keer veiliger dan in Ciudad Del Este. Een vijftal Argentijnen en Uruguayanen drukten me wel -uiterst gemeend- op het hart om zéér voorzichtig te zijn omdat 'ze je op elke straathoek kunnen beroven', maar ik dacht 'jongens toch, jullie zouden eens moeten weten hoe het er aan toegaat in Paraguay!'. Het was een verademing om eens niet voor elke winkel en op elke straathoek een gewapende wachter te zien staan. Het valt gewoon niet te vergelijken. Ik beweer niet dat er geen dieven zijn in BA of MV, maar je hoeft er tenminste niet elke 20 seconden over je schouder te kijken.
Na een zeer 'geconcentreerd' verblijf van iets minder dan een dag nam ik de boot terug naar BA - met een beetje vertraging, waardoor ik mijn busaansluiting miste. Geen erg, want enkele uren later kon ik de volgende bus nemen. 21 uur later arriveerde ik weer in mijn vertrouwde (maar lelijke en onveilige) Ciudad Del Este.
----------
Aan allen die mijn blog lezen: proficiat! En bedankt voor de interesse.
Hally, volgens mijn visuele metingen is de gemiddelde borstomvang van de Paraguayaanse vrouwen groter dan die van de Europese. Ik hoop dat dit een afdoende antwoord is op je vraag.
Graag had ik nog eventjes de blog gepimpt van een vriend van me die door Canada trekt: http://stevemeuris.wordpress.com/
Ga kijken zonder dralen!
Hieronder vindt u het gestroomlijnde verslag van mijn reisje naar de hoofdsteden van Argentinië en Uruguay, Buenos Aires en Montevideo, respectievelijk.
Laat ik met het minst interessante van het verhaal beginnen door de in totaal 22 uur durende busreizen te beschrijven: pokkesaai. De laatste twee uur waren moordend, en ik dacht 'vervloekt, ik had beter het vliegtuig genomen'.
Deze iets of wat negatieve gevoelens verdampten echter vrij snel toen ik aankwam in Buenos Aires. Vanaf het eerste moment was ik zeer gecharmeerd door de architectuur. Het hééft iets om in quasi elke straat je te kunnen vergapen -al is het maar eventjes- aan de ornamentatie van gebouwen.
'Subte' staat voor 'subterráneo', de metro. Wat steden betreft weet je volgens mij direct wat voor vlees je in de kuip hebt bij het gebruiken van de ondergrondse transportfaciliteiten. En in BA viel dat reuze mee.
De immense 'Abasto' shopping. (Er waren een drietal van deze bogen aan deze straatzijde.)
Wat mijn verwachtingen overtrof was de schattigheid van de uitspraak van de Argentijnen. Tenzij je Spaans machtig bent kan je waarschijnlijk niet zoveel verschil horen tussen het Spaans uit verschillende streken, maar voor mij -gewend aan Paraguayaanse accenten- was het zeer plezierig om de Argentijntjes te horen spreken. Ze spreken even melodieus als Italianen. En die CH en SH klanken! Haha.
Er valt nog een parallel te trekken tussen Italianen en Argentijnen (uit BA), namelijk de stijlvolle klederdracht. Op velerlei manieren leek BA me een ideale kruising tussen Zuid-Amerika en Europa. Het heeft de typische flair en 'zuidersheid' van Zuid-Amerika, maar ook de verfijndheid en het culturele platform van Europa.
Mooie vrouwen in overvloed.(Op de achtergrond het 'Roze Huis', waar de vrouwelijke president van Argentinië, Kristina Kirchner, werkt.)
Dit is een foto genomen op dezelfde 'plaza' als hierboven. Een ceremoniële vlagnaarbenedenhaling, zo leek het wel! (Dat was het ook!)
Omdat ik slechts weinig tijd tot mijn beschikking had om de stad te leren kennen heb ik vooral rondgewandeld in het centrum. BA is een heel grote en DRUKKE stad, en om alles te zien heb je waarschijnlijk 5 dagen of meer nodig. Een gevoel van nietigheid overviel me meer dan eens bij het verloren geraken in de mensenzee.
's avonds was ik naar een Tango-show geweest, dat niet zo verrassend was, maar wel amusant. Om dat ik als een van de enige mensen daar gans alleen mijn maaltje zat te eten (wat ík niet zo erg vond) nodigden drie Braziliaanse vrouwen (van 30, 29 en 25) me uit om aan hun tafel plaats te nemen. Het duurde een vol kwartier om te besluiten welke taal het beste was om te communiceren. De keuzes waren Spaans/Frans/Engels/Portugees. (Uiteindelijk werd het Engels.)
Een foto genomen in een van de belangrijkste kerkhoven in de stad. (Belangrijk in de zin dat er veel tombes zijn van invloedrijke Argentijnse figuren.)
Om naar Montevideo te gaan nam ik de boot ('buquebus'). Slechts drie uur duurde die tocht. En het was comfortabeler dan ik had ingeschat.
De Uruguayaanse vlag. (Lachend zonnetje!)
Het was een gans andere ervaring om in MV te zijn. In vergelijking met BA is alles er kleinschaliger, overzichtelijker en minder hectisch. Een beetje bizar, want MV telt 1,9 miljoen inwoners. (Dat is iets meer dan de helft van het ganse land.)
De city-tour die ik had genomen was heel leerrijk. (Er zijn twintig miljoen koeien in Uruguay!) Onze guitige gids sprak in Portugnol (mengeling Spaans en Portugees, want er waren ettelijke Portugese toeristen in de bus) en Engels. Een mopje waaraan hij zich schuldig maakte:
Vroeger noemde men Uruguay 'het Zwitserland van Zuid-Amerika'. Nu noemt men het 'het Uruguay van Zuid-Amerika'.
Ook in MV is er veel achitecturale pracht.
Plaza constitución, een van de belangrijkste pleinen in de stad. (In schaal misschien de helft van de plazas in BA.)
El parlamento. Een indrukwekkend gebouw.
Een belangrijk punt: in zowel BA als MV voelde ik me 10 keer veiliger dan in Ciudad Del Este. Een vijftal Argentijnen en Uruguayanen drukten me wel -uiterst gemeend- op het hart om zéér voorzichtig te zijn omdat 'ze je op elke straathoek kunnen beroven', maar ik dacht 'jongens toch, jullie zouden eens moeten weten hoe het er aan toegaat in Paraguay!'. Het was een verademing om eens niet voor elke winkel en op elke straathoek een gewapende wachter te zien staan. Het valt gewoon niet te vergelijken. Ik beweer niet dat er geen dieven zijn in BA of MV, maar je hoeft er tenminste niet elke 20 seconden over je schouder te kijken.
Na een zeer 'geconcentreerd' verblijf van iets minder dan een dag nam ik de boot terug naar BA - met een beetje vertraging, waardoor ik mijn busaansluiting miste. Geen erg, want enkele uren later kon ik de volgende bus nemen. 21 uur later arriveerde ik weer in mijn vertrouwde (maar lelijke en onveilige) Ciudad Del Este.
----------
Aan allen die mijn blog lezen: proficiat! En bedankt voor de interesse.
Hally, volgens mijn visuele metingen is de gemiddelde borstomvang van de Paraguayaanse vrouwen groter dan die van de Europese. Ik hoop dat dit een afdoende antwoord is op je vraag.
Graag had ik nog eventjes de blog gepimpt van een vriend van me die door Canada trekt: http://stevemeuris.wordpress.com/
Ga kijken zonder dralen!
Abonneren op:
Posts (Atom)