Alberdi, Ñeembucú, Paraguay

De weg van Asunción naar Alberdi, waar mijn gastmoeder is grootgebracht en het merendeel van haar familie woont, is niet zo denderend. Zelfs in de 4x4 van tío Antonio was de rit van drie uur over de hobbelige aardewegen geen pretje. Het had erger gekund: oorspronkelijk was gepland dat ik dat traject in een aftandse bus zou doen.

Het Paraguayaanse landschap.


Een straat van het dorp. Bijna alle straten zijn zanderige toestanden met veel oneffenheden. Dit beeld is eigenlijk te flatterend: als je in Alberdi rondloopt besef je dat je in een derdewereldland bent.


Tamii, ik en Graciela.


Schapenvlees op de parrilla. (En in het midden een kippenbout.) Al het vlees dat ik heb gegeten -en dat was veel- was versgeslacht en (daarom) zeer lekker. Ik heb zelfs veel vis naar binnen gewerkt, want vlakbij is er een grote rivier. De krokodil ('cocodrilo' in het Spaans) was succulent!





De mensen bij wie ik verbleef wonen in het dorp, maar zijn de eigenaars van twee immense boerderijen (duizenden hectaren in totaal). Dit is er een van:


Twee paardjes op de boerderij. Eigenlijk is het meer een veefokkerij dan wat anders.


De fratserige Tío Waldino die een vrucht met een bijzondere smaak aan het plukken was. Zijn overgewicht was meer dan eens het onderwerp van een onschuldig mopje.


Tía Martha, een zus van Graciela.


Aan de andere kant van de rivier begint Argentinië. Het duurt een kwartiertje om van Alberdi naar de Argentijnse stad Formosa te varen in een oud veerbootje. Er zijn geen bruggen.



Formosa is een middelgrote stad van 300000 inwoners. Het centrum liet me vrij koud. Architecturaal viel er niet zo veel te beleven.


Neef Rodrigo, met wie ik het meeste optrok, ik, Graciela, neef Alvaro, Tamii en tante Martha.


De ganse familie op oudejaarsavond.
Bovenaan: Tony, Mariela, Marina, Rodrigo, Martha, Waldino, Omar, Omarcito, Antonio, ik en Alvaro.
Onderaan: Graciela, de kleini Sofia, Anna Belén, Gladys, Tamii en Edson.

Navidad

Familie, eten, cadeautjes, kerstboom en wat religieus gewauwel. Ziedaar het recept voor een Kertmis in Paraguay. Het verschil met Kerstmis in België is niet zo groot. Het enige dat écht opvallend anders was was het onophoudelijke geknetter en geknal van bommetjes en vuurwerk de ganse dag. Net zoals het hondje, Lasy, zag ik af van dat constante lawaai. Niettemin was het een vrij leuke avond. De familie van tía Gloria en neef Guille zijn fijne mensen. De hartelijkheid en gastvrijheid van de Paraguayen is alleraardigst!


Guille.


Bij het doorgeven van kleine Jezusjes mag je een wens doen. (Ik weet niet meer wat ik gewenst heb.)

'El matrimonio es la principal causa de divorcio.'

Zoals Groucho Marx ooit liet optekenen.

Ik zal nog een paar dagen langer in CDE blijven, want de gezondheidstoestand van mijn gastzusje, die samen met haar moeder in Asunción zit, is te wankel om te reizen. Het arme kind had een meningitis opgelopen. Niet dat ze er erg aan toe is, ze is reeds aan de beterhand. Meer uit voorzorg dan wat anders moet ze nog enkele dagen in de hoofdstad blijven. De situatie is dus dat ik nu alleen in het huis ben, terwijl de rest van mijn familie en de huishoudster, Oli, in Asunción zitten. Enkel het hondje Lasy houdt me gezelschap. Ik heb er alleszins geen probleem mee om enkele dagen alleen te zijn!


----------

Hieronder enkele van mijn 'alumnos', ofte 'leerlingen'. Met enige regelmaat organiseer ik een toets, kwestie van hen trachten te motiveren om te leren. Dat haalt weinig uit, zo heb ik vandaag weer mogen merken. Ik heb weinig klachten over het lesgeven, maar hun inspanningsniveau zou wel wat hoger mogen zijn. Ik heb al gedreigd met het niet geven van een certificado (zie enkele posts geleden) als ik zie dat iemand er te hard zijn broek aan veegt. Elke les opnieuw zaag ik enkele minuten vol om hen duidelijk te maken dat een taal leren meer inhoudt dan aanwezig te zijn in de les.

Over talen leren gesproken, ik ben vaak ontevreden over mijn toepassingsvermogen van het Spaans. Dat lijkt er soms dagelijks op achteruit te gaan. Ik weet niet goed waarom. Misschien is het gewoon dommigheid van mijn kant: ik maak toch o zo vaak opnieuw en opnieuw dezelfde fouten, vaak gerelateerd met het geslacht van de woorden.

Weer over het lesgeven: deze foto´s zijn genomen in de bibliotheek. Normaal gezien geef ik les in een gebouw ernaast, maar wegens een diefstallenplaag gaat dat (tijdelijk) niet meer.


Het ultieme bewijs dat ik niet niets doe in Paraguay.


Groep 'B'. Leuke knulletejs!


Twee Paraguayaanse meisjes, Maria en Andrea.

Receso

Per ongeluk heb ik de foto´s gewist die ik deze vrijdag genomen had in de bibliotheek. Misschien dat ik er morgen nieuwe kan nemen, met als doel om onomstotelijk te bewijzen dat ik wel degelijk iets (nuttig) doe in Paraguay!

Vooralsnog is het onduidelijk of ik in de mogelijkheid zal verkeren om mijn blog te updaten als ik in Alverdi zit. Mocht ik niet meer kunnen ´inloggen´ voor het einde van 2008 wens ik iedereen nu al een fijne jaarsovergang toe.

Mensajes cortos

Het lesgeven staat me aan. Een leerling zei me dat mijn lessen ´bijzonder intenstief´ zijn, terwijl er een inspanningszweetdruppel over zijn voorhoofd droop. Dat beschouwde ik als een compliment

----------

Een volstrekt verroeste auto zien rondrijden. Het oversteeg mijn verbeelding dat dat wrak nog rijden kon. (Aan een slakkengang, maar dan nog.)

----------

Zusje is al vertrokken naar Alverdi, dorp in het binnenland van Paraguay waar mijn gastmoeder is opgegroeid. Binnen een week zullen Graciela en ik haar vervoegen, om er met hun familie de feesten te vieren. Lange en hobbelige reis. Ben benieuwd. Terug 2 januari.

----------

Leerlinge schreef op het bord tussen twee lessen door (in het Engels) ´de leerkracht Engels is mooi´, met daaronder haar naam en telefoonnummer.

----------

Afgelopen weekend overvielen vijf als kerstman verklede criminelen een discotheek in Asunción. De buit was 29 miljoen Guaranies.

----------

Het is prachtig zomerweer in Paraguay. Momenteel 35 graden Celsius. Een beetje wolkjes. In Alverdi zal het nog veel warmer zijn.

----------

Overmorgen foto´s van een lesgevende Laurens.

Las cataratas

Gisteren was ik met mijn familie naar de watervallen van Iguaçu geweest. Zeer leuke uitstap, en een verplicht nummertje als je in deze streek bent.

Dankbaar onderwerp om te fotograferen.


*klots klots*


Ik met mijn zusje Tamii.


Een gigantische en prachtige spin. Gewoon om u een idee te geven van de fauna.


Mijn neef Guille en Tamii. (Ze staat erop dat haar naam telkens zo wordt geschreven.)


Tía(tante) Gloria.


Ik en Graciela.

Siempre hay una primera vez

Na mijn gsm aan de overvallers gegeven te hebben dacht ik "is het zo al niet genoeg, jongens?", en greep ik de pols van de kerel met het pistool vast om hem te doen inzien dat ik mijn portefeuille niet wou afstaan. Héél hard dacht ik daar niet bij na, dat kan ook niet, in die enkele momenten dat zoiets gebeurt. Zoals toen ik voor de eerste keer werd bestolen -hoewel toen minder spectaculair- kan ik bewondering opbrengen voor de professionaliteit van de overval. Gedurfd ook, want in volle dag en in een vrij drukke straat. Niet eens zo ver (250m) van mijn huis.
Het is een gekend fenomeen: 2 dieven op een motorfiets. Ik was dus vrij argeloos aan het wandelen over een straat die ik al honderden keren heb bewandeld, toen een kerel van een motorfiets sprong, maar me toesnelde en iets schreeuwde in de zin van "¡Dame tu celular!" ("Geef me je gsm!"). Nadat ik die wat aarzelend had gegeven vroeg hij me -op vrij onbeleefde wijze, moet ik eraan toevoegen- mijn portefeuille. Zonder een welomlijnd idee te hebben van wat ik daarna zou kunnen doen begeleidde ik de hand van de kerel met het geweer weg van mijn borst, gebarend van "neen, de gsm is al genoeg." Zij moeten ook zoiets gedacht hebben, want na wat getreuzel sprong de dief weer op de motor, en verdwenen ze in de door de zon blankstaande straten van Paraguay.


----------

Tot dusver heb ik nog maar één cultuurschokje opgelopen: de aanleiding was de houding van de familie van mijn ex-vriendinnetje Alejandra naar mij toe. Die houding valt eufemistisch te omschrijven als 'afwijzend'. Alejandra miste de financiële zelfstandigheid en emotionele souplesse om in te gaan tegen de externe krachten die een relatie niet genegen waren. Om volstrekt onbegrijpelijke redenen overigens, ik was zo voornaam als menselijk mogelijk, en maakte geen punt van de verschillen in levensvisie die er waren tussen Alejandra (haar familie) en mij. Vandaar de 'cultuurschock'. Voor mij is het niets nieuws, maar het blijft een jammerlijke vaststelling: dat mooie dingen als liefde, een open geest en levensgenot gefnuikt kunnen worden door een starre en religieus geïnspireerde levenshouding.
Van mijn kant had ik niet meer kunnen doen om de relatie levensvatbaar te houden. Het was in elk geval de moeite waard om het eens geprobeerd te hebben - hoe kort het ook moge geweest zijn. "He probado."

----------


Maar er is ook toffer nieuws! Ik ben begonnen met mijn eigen lesjes Engels en Tekenen te onderwijzen. Dat valt opperbest mee. Daar ik ben begonnen van nul -zonder enige veronderstelling van voorkennis- is het lesgeven niet zo moeilijk.
Op deze eigenste moment is Tami samen met een klasgenote Engelse grammatica aan het afhaspelen voor mijn neus omdat ze een examen hebben binnen enkele uren. Regelmatig vraagt ze me iets, en ik moet bekennen dat de complexere grammatica uitleggen niet eenvoudig is.

In het weekend enkele foto's! Misschien! ;)



Daaaag!