donderdag 19 februari 2009

En el colectivo

Bus, vol
Chauffeur, gehaast

Vrouw, dik
deur, smal

ik, duw
vrouw, valt




Ziehier een foto genomen in een Paraguayaanse bus. (Er zijn een tiental busbedrijven, met allen verschillende routes. Dit is een bus van 'Mburucuya', die ik het vaakste neem.)

Dat van die vrouw is gedeeltelijk waar. Ze was heel dik, en raakte haast niet door de smalle, halffunctionerende deur.
Zelfs ik heb veel last om zonder vallen uit een bus te springen - want zelden stoppen de chauffeurs volledig.

woensdag 18 februari 2009

La muchedumbre

Deze week zal de laatste week zijn dat ik Engelse lesgeef in de bibliotheek, voorloping toch. Op 23 en 25 februari zijn er de eindexamens gepland, waarvan ik schat dat 6 studenten zullen slagen. (Drie maanden geleden ben ik begonnen met 90 studenten. Woepsiekee!) Ondanks mijn eindeloze gezaag over de noodzaak van het leren zullen er niet al te veel 'certificados' worden uitgereikt, vermoed ik. Ach ja, het zij zo. Veel geleerd, dat wel, in die eerste drie maanden lesgeven. Als ik in maart nieuwe klassen heropstart en doorga met de leerlingen die mijn cursus willen verdervolgen zal ik sommige dingen over een andere boeg gooien, kwestie van zo goed mogelijk die knulletjes te onderwijzen.

----------

De gezondheid was niet al te schitterend, de laatste weken. Een onverklaard maag- en slokdarmprobleem deed mijn activiteitsgraad gevoelig verminderen. Het gaat beter nu, maar ik ben nog niet 100% ok. Gisteren en vandaag toch gaan fitnessen -na een onfortuinlijke pauze van drie weken- hoewel ik het een beetje als een risico bezag. Tot nu toe houdt mijn lichaam het uit.

----------

Afgelopen zondag afscheid genomen van Teresa, een Oostenrijks meisje met wie ik -denk ik- wel een vriendschapsband had opgebouwd tijdens ons verblijf in dit bijzondere land. Diezelfde nacht ook voor de eerste keer naar een discotheek geweest ('El Coyote'*). Het was een gewring en geduw van jewelste want het was er zeer druk wegens San-Valentin. Nooit een groot fan van disco's geweest, maar volgens velen wel de ideale plek om 'mensen te ontmoeten'. Hoe dat dat exact in zijn werk gaat weet ik niet, want een conversatie voeren is volstrekt onmogelijk met zoveel decibels om je hoofd.


*
pintje: anderhalve euro
ingang: tien euro
taxi's: ook zoiets van een tien euro


-----------


Vandaag, na het lesgeven in de voormiddag, met Karla en Viviane op schok geweest. De meisjes hadden het plan opgevat om een tattoe en een piercing te laten zetten. Hetgeen ze ook daadwerkelijk hebben laten doen. Ingeving van de dag, zou je kunnen zeggen. Mooi was het schildpadje op Vivi's nek wel, maar ze ging het "de eerste weken toch nog niet aan iemand laten zien." De buikpiercing van Karla was geslaagd. Tattoeages en piercings zijn niet zo mijn ding. Ik heb al genoeg littekens op mijn lichaam. Ik zou niet eens weten WAT ik op WELK DEEL van mijn lichaam zou willen laten zetten.

Over Karla gesproken, het meisje zal deze zondag verhuizen naar een dorp genaamd 'Colonias unidas', op zo'n drie uur rijden van CDE. Daar kijkt ze naar uit, want, zoals alle buitenlandse meisjes in de Parana Country Club, werd ze gek in haar carcél de oro, gevangenis van goud.

-----------


Rijkelijk laat heb ik een Orkut-pagina aangemaakt. Orkut is de Google-versie van Facebook. Op aansporen van mijn gastmoeder, eigenlijk, kwestie van wat contacten te leggen met plaatselijke jongeren.


----------


In het centrum van CDE is er een uitgebreide handel van illegaal gedownloade films die massaal op DVD worden gebrand en voorzien van een goedkoop gekopiëerde cover worden verkocht in de straten. Kostprijs van zo'n film is 5000 guaranies, ofte 0,90 euro. (Hou het stil, maar geregeld koop ik zo'n kopie.)
De film 'Revolutionary Road' gezien, van Sam Mendes met Leonardo DiCaprio en Kate Winslet. Zonder overdrijven: een geestesversplinterende ervaring. Enkele van de meest vreselijke scenes die ik al ooit heb gezien. Een film zonder een spatje sentimentaliteit die zo'n diepe emotionele krater slaat, en zo lang resoneert kom je niet vaak tegen. Dit tussen haakjes.

zondag 8 februari 2009

Penélope Cruz

Deze post is een tussendoortje. Wegens een aanhoudend maag/slokdarmprobleem is het een (te) rustige week geweest, met weinig activiteiten en weinig belevenissen.

In minder dan drie dagen zal ik een meer uitgebreide post verzorgen.

----------

De Paraguayaanse fauna heeft me al vaak verrast. Zo zijn er mieren en ander ongedierte van wel 5 keer de grootte die ik gewend ben in België.

De bril die ik ter referentie heb gebruikt is zeer groot. Tevens was dit insect al bewerkt met een opgerolde gazet, waardoor het kleiner lijkt dan het in zijn ongeschonden staat was. Laat u dus niet misleiden, deze knul had beangstigende proporties!


maandag 2 februari 2009

El protagonista dispara flechas contra un dragón




Ziehier drie briefjes van 1000 Guaraní, die elk zo'n 17 eurocent waard zijn. Deze biljetten zijn gedrukt in 2004.

----------

Met mij gaat het goed, dankuwel. Er resten me nog 5 maanden in Paraguay/Zuid-Amerika. Ik ben aan het afwegen hoe ik die het beste kan invullen. Dat ga ik doen door alle mogelijkheden op een groot papier te schrijven, en dan met een pijltje naar dat blad te gooien. Dat maar om aan te geven dat er veel dingen te doen zijn, en er een beperkte tijd/energie is.

Gisteren naar een bar geweest waar ze oude obscure (maar internationale) hits* door de playlist mangelden. Om een of andere reden raakte dat een nostalgische snaar in me en herbeleefde ik wat jeugdsentiment. Soms word je op verrassende manieren herinnerd aan de culturele wortels, en word je een onverwachte appreciatie gewaar van zaken die mocht je nog in het thuisland zijn onopgemerkt zouden blijven. Omdat ik niet zo warmloop voor de Zuid-Amerikaanse popmuziek die ik hier hoor, noch voor sommige andere vormen van lage cultuur (hoge cultuur is nauwelijks te vinden in Paraguay) heb ik me al meer dan eens afgevraagd in welke mate ik me kan 'aanpassen' aan dit land. Ik merk een reactie in me op om een positief vooroordeel te vormen over Vlaamse, Belgische en Europese dingen.

Over aanpassingsmoeilijkheden gesproken: buitenlandse meisjes die hier verblijven liggen vaak in de clinch met hun gastmoeders. De meisjes willen vrijheid en de gastmoeders willen dat hun tijdelijke dochters de regels volgen en willen altijd op de hoogte gehouden worden. De gastmoeders lijken des te erger te zijn in de Parana Country Club, waar de zeer rijken wonen en waar ook de meeste buitenlanders gehuisvest zijn. Vele inwoners van die exclusieve buurt (zo'n duizendtal gezinnen) vrezen dat hun spruitjes gekidnapt zouden worden. Een enigzins begrijpelijke vrees, maar meestal uit proportie, grenzend aan paranoïa. Waarschijnlijk ook soms een handig argument om niet te veel last te hebben van hun gasten. Diepgaande en eerlijke communicatie wordt vermeden in deze gezinnen, wat ongenoegens doet etteren.

Gelukkig is mijn gastmoeder vrij ontspannen in haar relatie met mij. Beseft ze dat ik geen klein kind meer ben (vier-en-twintig jaar ben ik al!) en heeft ze nog nooit een reden gehad om haar vertrouwen in me op te zeggen. Mooi zo.


*Erasure - 'A little respect'