Sí o sí

Volgende week zullen er geen nieuwe blogposts zijn, omdat ik me eventjes in Argentinië en Uruguay zal bevinden. En aangezien het internet nog niet is geïntroduceerd in die landen is er geen mogelijkheid tot updaten.
(Dat is maar een ha-hatje, er is wel degelijk internet in Argentinië en Uruguay. Er zijn zelfs mensen die beweren dat die twee landen tot de meest moderne landen van Zuid-Amerika behoren, misschien enkel voorafgegaan door Chili. Hoewel ik daar geen al te krasse uitspraken over wil doen.)


----------

Even verderbordurend op de vorige blogpost: geregeld vraag ik aan iemand -om een conversatie te starten of aan de gang te houden- wat hij of zij vindt van de Lugo-affaires. De meningen die ik dan te horen krijg variëren nogal. Doorgaans lijken vrouwen minder mild te zijn voor de 'presidente' dan mannen.
Enkele dagen terug vroeg ik, toen ik een zeldzame keer een taxi nam, aan de taxichauffeur of hij zijn licht kon laten schijnen over de zaak. Dit is wat hij me op een gepassioneerde wijze vroeg:
"¡¿Es mejor de coger o hacer de puto?!" ("Is het beter om te neuken of aan hoererij te doen?")
Daar wist ik niet goed wat op te antwoorden. Zijn vraag klonk retorisch, maar ik wist niet naar welk antwoord hij aan het hengelen was. Ik snapte zelfs niet echt wat hij met 'hacer de puto' bedoelde. Op die moment dacht ik dat hij wou zeggen dat het eerder de schuld was van de jonge vrouwen om Lugo te hebben verleid dan dat het de schuld was van Lugo om met hen lichamelijke betrekkingen gehad te hebben. Iets later begreep ik dat 'hacer de puto' betekent: zich tot de mannenliefde bekeren.
Hetgeen zo mogelijk nog minder steek hield.

--------

Voor BVE, een Paraguayaans meisje genaamd Minerva. (Deze foto doet haar elegante uiterlijk onrecht aan.)

Alianza Patriótica para el Cambio

Fernando Armindo Lugo Méndez, oftewel 'Lugo' zoals ze hier kortweg zeggen, is de huidige president van Paraguay. Of hij dat nog lang zal blijven weet ik niet, want onlangs is hij in opspraak gekomen in vaderschapskwesties. Op 1 april beweerde een jonge vrouw dat ze de moeder was van het kind van Lugo. Op zich lijkt dat niet zo erg of buitengewoon, Lugo is immers ongetrouwd. (Et alors? - Mitterand.) Maar al bij al is het een sappig verhaal, het vertellen waard.

Voor zij die het niet wisten: voor hij voor het Paraguayaanse presidentschap ging was Lugo een bisschop. Om deel te kunnen nemen aan de presidentiële race moest hij die functie opzeggen. Dat deed hij ook. Enkele maanden later, op 15 augustus 2008, vond zijn inhuldiging als president plaats. Dat was voor vele mensen een verademing, want het was de eerste keer in vele jaren dat de macht van de Coloradopartij (centrum-rechts) was gebroken door een allegaartje van oppositiepartijen. Je zou kunnen zeggen dat Lugo en zijn administratie gedoemd waren om te mislukken, want de verwachtingen waren surreëel. (Men zei me "Met Lugo aan de macht zal het gedaan zijn met de corruptie in het overheidsapparaat!" Wie Paraguay een beetje kent weet dat dat niet voor binnenkort zal zijn.) Maar los van de louter bestuurlijke zaken was er plots een klein probleem: een vrouw claimde het kind van Lugo te hebben gebaard.
Na wat juridisch gezever en oplopende politieke druk gaf Lugo toe dat het kind van hem was. Gevolgtrekking: Lugo had sex met een minderjarige terwijl hij bisschop was. Ba-da-bum!
Niet veel later begonnen andere vrouwen soortgelijke verhalen in de pers te brengen. Tot nog toe heeft Lugo min of meer erkend dat hij bij twee vrouwen kinderen heeft verwekt. Geschat wordt dat hij tot 8 kinderen zou hebben.
In het vrij gelovige Paraguay werd dit schandaal niet zo geapprecieerd (-hij was immers bisschop terwijl hij al die stoute dingen deed).

Vooralsnog blijft hij in het zadel.

----------


Fotootje: een avondje uit in een Karoakebar met Kirsten en enkele van haar vrienden. (Ik heb niet gezongen.)
vlnr: meisje wiens naam ik ben vergeten, Kirsten uit Duitsland, Vicente.

"¡¡Esta es muy jodida!!"

"Dat is zwaar verneukt!!", zo is de vertaling van de titel van deze blogpost.
Dat was wat een vrouw jammerde nadat ik haar zei dat ik niet in God geloofde. "Zelfs niet een heel klein beetje?" vroeg ze smekerig, en misselijk van verwarring. "Nee, niet echt, als ik eerlijk ben" zei ik. "Niet dat ik u voor de borst wil stoten, hoor."
Dit gebeurde in het huis van Kirsten -een Duits meisje dat binnen iets minder dan een maand uit Paraguay vertrekt. Haar gastfamilie was zo vriendelijk geweest om me uit te nodigen voor een 'almuerzo', een middagmaal. Dat ging vrij goed, totdat Kirsten haar gastmoeder me vroeg waarin ik geloofde, met het klassieke resultaat.
Ik kan daar gelukkig wel om lachen.
De 25-jarige zoon van de godvrezende vrouw -tevens gastbroer van Kirsten- die de conversatie half had gehoord vroeg nog "Heeft hij gezegd dat hij een jood is?"
"Neen, zelfs dát niet!" zei ze.

----------

Een foto van een brilslang in onze tuin.


Neen hoor, een grapje, ik lieg. Het was geen brilslang, maar een ongevaarlijke Bruine rotsslang.

(Neen hoor, een grapje, ik lieg. Er was helemaal geen slang in de tuin. Buiten mieren zijn er niet eens zoveel dieren te zien in onze tuin.)


----------


Percentage: 52%.
Dat is het aantal leerlingen dat er overblijft ten opzichte van het aantal dat de cursus Engels aanvatte, enkele weken terug. Een doodnormale evolutie, zo weet ik inmiddels.

Moléculas inestables

Op feestdagen, zoals vandaag, is werkelijk alles gesloten in Paraguay. Deze week is het 'semana santa', de heilige week. Dat heeft iets te maken met die bebaarde kerel die op een kruis werd genageld of zo. Mijn kennis van religieuze feestdagen vermindert elk jaar, en daar ben ik blij om. Wat Paraguayanen dóen op deze dag is me niet helemaal duidelijk. 'Chipa' eten, zo vertelt men mij. (Chipa is een in een cirkelvormig gebakken deeg dat doorgaans hard en vrij smakeloos is.) Het is alleszins muisstil buiten, op onze blaffende hond, Lasy, na. Dezer dagen heb ik -zoals enkele maanden terug- enkel van haar gezelschap. Mijn familieleden zijn enkele dagen naar Alberdi (zie eerdere blogpost) getrokken, en de huismeid is nu in de hoofdstad. Het is niet dat ik geen zin had om 'de familie' nog eens te zien, maar de reis naar Alberdi is vrij onaangenaam en het leek me toffer om enkele dagen rustig alleen te zijn. Tevens had ik te kampen met een griepje, de tweede maal dat dat mij voorvalt tijdens mijn verblijf hier. Heel veel kan ik dus niet vertellen, wegens niet veel avonturen beleefd.

Wees niet bevreesd! Ik hou u op de hoogte.

----------


Aangezien ik nog slechts enkele weken in Paraguay te gaan heb levert dat een versnipperd gevoel op. Verleden, heden en toekomst klotsen nogal fel door elkaar in mijn hoofd.

Inacabado

Een fotootje van me terwijl ik aan het poolen was met enkele makkers op de hoogste verdieping van 'Shopping Zuni', een geliefkoosde uitgaansplaats van vele jongeren, waar er eigenlijk bijna niets te beleven valt.

In mijn vorige blogpost had ik een andere foto gezet, waarin ik mijn schraal torsootje toonde. Misschien was de wereld daar nog niet klaar voor. Hahahaha. Het moet zijn dat ik -na lang aandringen- me uiteindelijk begeven had op Orkut, een netwerksite zoals Facebook waar de Paraguyaanse jongeren gek van zijn. En daar is het doodnormaal dat er knaapjes met (misplaatste) trots hun trainingsresultaten tonen. Tevens loopt men -mannen, dan toch- vaak met ontbloot bovenlijf rond op straat. Zo zie je maar, er zijn dingen die in me doorsijpelen waar ik me niet eens zo bewust van ben.
Niettemin ga ik voor mijn vertrek uit Paraguay nog eens zo'n foto online zetten, maar dan iets minder grappig en met belichting van de zon. ;)

(GH, achter dat gordijn was een lamp.)

Extinguir las llamas de odio con gotas de sabiduría

Ik heb exact 13 minuten om deze blogpost te schrijven, want dan moet ik er vandoor! Het zal wel voor een groot deel aan mijn gebrekkige planningscapaciteiten liggen, maar het is deze week vrij druk geweest. Behoorlijk wat zitten 'rondhossen' voor mijn vrijwilligerswerk om kopieën te laten maken, materiaal bij elkaar te zoeken, vergaderingetjes volgen en het lesgeven zelf, natuurlijk.
Maandag, de eerste keer dat ik aan een nieuwe groep lesgaf, was ik diep tevreden -ja, zelfs voldaan. Het is zo dat als je alles al eens een keer hebt 'gegeven' je je minder hoeft in te spannen om de stof over te brengen. Je weet waar de leerlingen zullen over struikelen, wat je sneller kan afhaspelen, welke idiote mopjes je op welk moment kan vertellen,... die dingen helpen om meer te kunnen genieten van het lesgeven. Het ligt ook aan andere zaken, zoals de gemiddeld hogere leeftijd van de mensen die de cursus Engels volgen. Misschien is het ook simpeler om 's avonds les te geven, aangezien de meesten dan al afgepeigerd zijn van de lange (werk)dag, en kalmer zijn. Wat er ook van zij, ik hoop stellig dan ik nog vaak in dezelfde mate me amuseer.
Gisteren was het minder leuk. Ondanks mijn beste pogingen om mijn collegae van de bibliotheek wars te maken van mijn planning en het uurrooster dan ik hanteer, lukt het hen verduiveld vaak om van niets te weten of mensen te desinformeren. Mocht ik een minder kalm persoon zijn dan zou ik mijn baas, Angel, een hoogst sympathiek maar iets of wat verwarde man met een te grote appreciatie voor vrouwen, al lang gewurgd hebben. Typische conversatie:
'Laurens, morgenavond om 7 uur is er een prachtige boeklancering, je moet zeker komen!'
'Euhm, maar Angel, morgen om 7 uur hoor ik les te geven in die zaal. Dat weet je toch?'
'Ach ja, nu je het zegt.'
Dus regelmatig dien ik me met schadeinperking te amuseren.

----------

Mijn waardering voor Duitse meisjes is de laatste maanden fel gestegen. Ja, ik begin zelfs dat enge Duitse taaltje schattig te vinden!


----------

Eigenlijk dien ik hier een foto bij te plaatsen, maar goed, u hebt een vindingrijke fantasie, dus dit kan u zich wel voorstellen:
vele Paraguayaanse winkels en restaurantjes hebben uit de populaire (Amerikaanse/Engelstalige) cultuur ontleende namen. Soms is die naamkeuze logisch (een drankenverdeler die 'Homero's beer'(sic) noemt - met op de gevel een slecht gekopiëerde versie van Homer Simpson), maar soms is die naamkeuze volstrekt onbegrijpelijk. En daarom vrij grappig. Telkens ik voorbij de hamburgertent 'Darwin's burguer'(sic) kom kan ik een glimlach niet onderdrukken. Ik zie het verband tussen de bedenker van natuurlijke selectie en hamburgers niet. U wel?
(En neen, 'Darwin' is niet de naam van de uitbater, niet zoals 'McDonald's'. Het gaat wel degelijk over Charles Darwin.)

Lyoto Machida

Zonder veel tierlantijntjes was er een weekje geleden de overhandiging van de vermaarde 'certifacados' voor de leerlingen die erdoor waren op hun examen (27 in totaal). Paraguayanen zijn dol op ceremonies en zo, maar die kelk liet ik aan me voorbijgaan deze keer. Dat hou ik voor het einde van mijn verblijf.



Je ziet het niet, maar het papier had ribbeltjes en was dikker dan normaal! Ribbeltjes doen dingen officiëler lijken.

----------


Productaanschaffing in een gemiddelde Paraguayaanse winkel:

Een winkelbediende vraagt niet of maar hoe hij/ze je kan helpen, onmiddellijk na het binnenkomen. (Werknemer/klant ratio is 2/1) Ik zeg meestal iets in de zin van 'ik zit gewoon wat rond te kijken, dank u'. Het zal wel aan mij liggen, maar ik ben niet zo opgezet met een te grote proactiviteit van winkelbediendes. Als ik iets wil weten zal ik het vragen. Maar goed, hier zijn de drie aankoopetappes:

1) De klant geeft de winkelbediende te kennen wat hij heeft uitgekozen. Laatstgenoemde stelt een ticket op, en geeft dit aan de klant.

2) Klant neemt het ticket naar de kassa, alwaar er wordt afgerekend, terwijl de winkelbediende het product naar het afhaalloket brengt. Kassa en afhaalloket zijn ver van elkaar verwijderd.

3) Afgematte klant haalt product op aan afhaalloket.

Vergelijk de lengte van dit proces met

1) Klant kiest product en betaalt.


---------


Een beestje dat er leuk uitzag.